فرمول یک چیست

فرمول یک (در زبان انگلیسی: Formula One) که به اختصار «F1» نوشته می شود، همچنین به «مسابقات اتومبیل رانی جایزه بزرگ» نیز مشهور است. فدراسیون بین المللی اتومبیل رانی (FIA)، سازمان دهی ورزش های اتومبیل رانی و مسابقات اتومبیل رانی را بر عهده دارد.

زمانی که فرانسوی ها در سال 1906 نخستین گرند پری (جایزه بزرگ) را برگزار کردند، فکرش را نمی کردند که به مسابقه بزرگی تبدیل شود. نخستین مسابقه 32 خودرو را دربرمی گرفت که در مسیری به مسافت 104 کیلومتر در نزدیکی لمان برگزار شد و دو روز به طول انجامید. خودروی برنده یک رنو تحت هدایت فرنس سیز مجارستانی بود که سرعت متوسطی برابر 100 کیلومتر در ساعت داشت. از آن شروع ساده، فرمول یک متولد شد و با گذر زمان در این سال ها به یکی از پرطرفدارترین ورزش های دنیا تبدیل شده است.

فرمول یک به کلاسی از خودروها گفته می شود که تک نفره و به اصطلاح «چرخ-باز» هستند. «چرخ-باز» به خودروهایی گفته می شود که تایرهای خودرو از بدنه جدا و خارج از آن هستند، برخلاف خودروهای معمولی که تایرها زیر سپر قرار گرفته اند.[1] مقصود از لفظ «فرمول» مجموعه ای از مقررات و قوانین است که همهٔ شرکت کنندگان و خودروها باید از آن پیروی کنند. فصل قهرمانی فرمول یک جهان از مجموعه ای از مسابقات، که به جایزه بزرگ مشهور است تشکیل شده، که معمولاً در فهرست پیست های فرمول یک، و در موارد معدودی در جاده های بسته شهری برگزار می شود. نتایج تمامی مسابقات جمع بسته می شود تا دو فهرست قهرمانان فرمول یک جهان در هر سال، یکی در بخش فهرست رانندگان قهرمان فرمول یک جهان و دیگری در بخش فهرست سازندگان قهرمان فرمول یک جهان مشخص شود. این مسابقات یک رویداد مهم تلویزیونی است که میلیون ها نفر از بیش از 200 کشور جهان آن را به صورت زنده تماشا می کنند. خودروها با سرعتی تا 350 کیلومتر در ساعت (حدود 220 مایل در ساعت) با هم مسابقه می دهند.

مقررات این مسابقات شامل شماری محدودیت ها و شرایطی است که خودروها باید از آن پیروی کنند. از جمله مواردی که این مقررات به خاطر آن تدوین شده، می توان به کنترل ایمنی سرعت های فزاینده اشاره کرد. از سال 2006[2] موتور درونسوز به موتورهای طبیعی V8 دارای (ظرفیت) جابه جایی 2٫4 لیتر است (که حدود 800 اسب بخار قدرت و در حدود 19000 دور در دقیقه (رم پ) تولید می کند. عملکرد خودروها تا حدود زیادی به الکترونیک، آیرودینامیک، فنربندی و چرخ ها بستگی دارد.

مسابقات فرمول یک در طول تاریخ تحولات و تغییرات بسیاری را شاهد بوده است و در آن موتورهای بسیاری به کار گرفته شده است؛ موتورهای عادی، تقویت شده و توربو، که از straight-4 تا H16 با جابه جایی سوخت 1٫5 تا 4٫5 لیتر متفاوت است. حداکثر قدرتی که در طول تاریخچه مسابقات به دست آمده 1240 اسب بخار در پیست مسابقات توسط موتور بی ام دبلیو توربو در دهه 1980 بوده است.

قاره اروپا دارای طرفداران بسیاری از مسابقات فرمول یک و بازار اصلی آن است. با این وجود، مسابقات جایزه بزرگ در سرتاسر جهان برگزار شده، و با برگزاری مسابقات جدید در بحرین، جمهوری خلق چین، مالزی و ترکیه، کره جنوبی جمهوری اذربایجان و هند دامنه این مسابقات در حال گسترش است.

دفتر مرکزی فدراسیون بین المللی اتومبیل رانی (FIA) در شهر کنکورد، پاریس واقع است. این فدراسیون مسئولیت نظارت بر این مسابقات را بر عهده دارد. رئیس کنونی این فدراسیون ژان تات است. حقوق تجاری فرمول یک در دارایی های گروه فرمول یک، که اکنون مالکیت آن در اختیار آلفا پرما است، سپرده شده است.

بالاترین رکورد سرعت برای جوانی 27 ساله به اسم ویلیامز با ماشینی از شرکت مرسدس با سرعت 378 کیلومتر بر ساعت در جمهوری آذربایجان شهر باکو ثبت شده است.[3]

پیشینه
منشأ مجموعه مسابقات فرمول یک مسابقات اتومبیل رانی جایزه بزرگ اروپاست. بسیاری از سازمان های برگزارکننده مسابقات جایزه بزرگ پیش از جنگ جهانی دوم مقررات مسابقات جهانی را تدوین کردند، ولی به دلیل تعلیق مسابقات در طول جنگ جهانی دوم، مسابقات قهرمانی رانندگان جهان در سال 1947 میلادی نهایی شد و نخستین بار به طور رسمی در سال 1950 اعمال شد. در سال های 1950، 1960 و 1970 مسابقات قهرمانی کشوری در آفریقای جنوبی و انگلستان جریان داشت. مسابقات غیر قهرمانی فرمول یک در طول سال ها برگزار می شده است ولی به دلیل افزایش فزاینده هزینه مسابقات، آخرین دوره از این مسابقات در سال 1983 میلادی برگزار شد.

عنوان این ورزش، یعنی فرمول یک، بدین معناست که این ورزش باید پیشرفته ترین و رقابتی ترین مسابقه در میان مسابقات قهرمانی فرمول باشد.

مسابقه و راهبرد
یک دوره از مسابقات جایزه بزرگ یک آخر هفته کامل را به خود اختصاص داده، و با یک تمرین آزاد با زمان یک ساعت و نیم در صبح روز جمعه، و یک تمرین آزاد در بعد از ظهر جمعه با زمان یک ساعت و نیم و سپس آخرین تمرین آزاد یه مدت یک ساعت در روز شنبه آغاز خواهد شد. رانندگان سوم اجازه دارند در روز جمعه برای تیم هایی که در فصل قبل رده پنجم یا کمتر را به خود اختصاص داده اند رانندگی کنند. پس از این جلسات تمرین، یک جلسه انتخابی برگزار خواهد شد.

از سال 2003 تاکنون فرمت این دوره کیفیت سنجی چندین بار تغییر کرده است. تلاش ها بر این بوده است که با استفاده از سیستم «one-shot»، که در آن هر راننده به تنهایی در پیست تنها یکبار فرصت دارد رکوردی را ثبت کند، جان و شوق تازه ای برای دوره های کیفیت سنجی (زمان گیری) آفریده شود.

برای فصل مسابقات در سال 2006 سیستم کیفیت سنجی ناک اوت انتخاب شده است. سازمان (FIA) بازبینی های خود برای مسابقات 2006 را از دور 11 (Round 11) شروع کرد، مسابقه بزرگ فرانسه 2006.[4] که از فصل 2010 به دلیل افزایش تعداد تیم ها و رانندگان تغییراتی کرده است. در دور نخست همهٔ 24 ماشین مسابقه ای برای دوره کیفیت سنجی به رقابتی 20 دقیقه ای می پردازند. رانندگان می توانند در مدت زمانی که دارند هر تعداد دوری که می خواهند در پیست بزنند و سریع ترین دور آن ها پیست خواهد شد. در پایان زمان هر راننده ای که دورش را به اتمام نرسانده فرصت این را خواهد داشت تا همان دور را به اتمام برساند. 7 خودرویی که کندتر از بقیه بوده اند دیگر حق شرکت در دور زمان گیری را ندارند و به ترتیب 7 خانه انتهایی جدول را پر می کنند.

17 اتومبیل دیگر می توانند در یک دور زمان گیری دیگر به مدت 15 دقیقه رقابت کنند. در فرمت اصلی پس از 15 دقیقه، ساعت ها به سرعت متوقف می شوند. 7 اتومبیلی که کندتر از بقیه بوده اند، به ترتیب در مکان 11 تا 17 جدول قرار می گیرند.

زمان برای 10 اتومبیل باقی مانده برای یک دوره دیگر صفر می شود. مرحله پایانی در قوانین اصلی 10 دقیقه است. در پایان این مرحله خط های 1 تا 10 مسابقه پر می شود و به رتبهٔ اول اصطلاحاً Pole Position می گویند. مسابقه با یک دور آماده سازی آغاز می شود و پس از آن اتومبیل ها در خط شروع به ترتیب زمانی که کسب کرده اند قرار می گیرند. در صورتی که راننده ای در حین دور رژه اتومبیل را خاموش کند و بقیه از او رد شوند، او مجبور می شود برای شروع مسابقه در آخر صف قرار بگیرد. در صورتی که حرکت کند و هنوز یک اتومبیل پشت او باشد، می تواند به جای اصلی خود در صف بازگردد. در صورتی که راننده ای در دقایق آخر پیش از شروع با مشکلی مواجه شود، می تواند مسابقه را ازpit-lane آغاز کند. در صورتی که راننده ای تصمیم به چنین کاری بگیرد، باید صبر کند تا بقیه اتومبیل ها رد شوند و بعد می تواند رقابت خود را آغاز نماید.

چراغ بالای میدان با خاموش شدن چراغ های قرمز علامت شروع مسابقه را می دهد. مسافت مسابقه معمولاً کمی بیشتر از 305 کیلومتر(190 مایل) است و مدت زمان آن به دو ساعت محدود شده است؛ در حالی که در عمل مسابقات بیش از 90 دقیقه بطول نمی انجامد. در طول مسابقه رانندگان می توانند برای تعویض تایر یکبار یا بیشتر اقدام به pit stop (توقف برای تعمیر) کنند. رانندگان به 7 مدل تایر ویژه روزهای آفتابی، 4 مدل تایر ویژه روزه های بارانی و 3 مدل تایر ویژه باران شدید دسترسی دارند. ترکیب تایر هر مسابقه توسط شرکت تأمین کنندهٔ تایرها انتخاب می شود. امتیازهایی را که (FIA) به 10 راننده و تیم برتر می دهد بر پایهٔ 25-18-15-12-10-8-6-4-2-1 خواهد بود (نفر اول 25امتیاز، نفر دوم 18 امتیاز و به همین صورت). برنده مسابقات قهرمانی سالانه راننده و تیمی خواهد بود که در انتهای فصل مسابقات بیشترین امتیاز را کسب کرده باشد. اگر دو راننده و تیم دارای امتیاز مساوی باشند و برای قهرمانی راننده یا تیم مسابقه می دهند، برنده کسی خواهد بود که شمار مسابقات جایزه بزرگ بیشتری را در طی آن فصل برنده شده باشد.

رانندگان و سازندگان

تیم فرمول یک باید بدنهِ اتومبیلی را که می خواهند در آن مسابقه بدهند بسازند و بنابراین اصطلاح «تیم» و «سازندگان» کم و بیش یه جای هم بکار می روند. این ویژگی باعث تمایز این مسابقه از سایر سری ها مانند لیگ مسابفات ایندی می شود که در آن تیم ها می توانند ماشین مسابقه ای خود را خریداری کنند و همچنین سری اسپکاز جمله سری های GP2 که در آن همهٔ ماشین ها باید ویژگی های مشابه ای داشته باشند. در سال های اولیه، تیم های فرمول یک موتورها را نیز خود می ساختند، که با افزایش حضور شرکت های مهم سازندهِ اتومبیل مانند بی ام و، مرسدس-بنز، رنو، تویوتا و هوندا که به معنای بیهودگی ساختن انفرادی موتورها بود، این قضیه کاهش پیدا کرد.

در اوایل حضور کارخانه ها به صورت «تیم کارخانه» بود (یه معنای تیمی که متعلق به یک کارخانهِ مهم است)، مانند آلفا رومئو، فراری، فیات یا رنو. شرکت هایی مانند کلایمکس، رپکو، کاسورس، هارت، جاد و سوپرتک که وابستگی تیمی مستقلی نداشتند، غالباً موتورهایشان را به تیم هایی که خود توان ساخت آن ها را نداشتند می فروختند. با پیشی گرفتن طمع و توانایی ساخت کارخانه ها، امروزه تقریباً همهٔ موتورها به وسیلهٔ کارخانه های مهم ساخته می شوند.

با وجود از میان رفتن تیم های کارخانه ای در اوایل دهه 1980، در دهه های 1990 و 2000 دوباره این گونه تیم ها به میدان آمدند و در حال حاضر شرکت هایی مانند تویوتا، فراری (فیات)، هوندا، رنو و بی. ام؛ یا برای خود تیم تشکیل داده یا از میان تیم های موجود یکی را خریداری کرده اند. مرسدس بنز (دایمرکرایسلر) 40٪ از تیم مک لارن را در اختیار دارد و موتورهای این تیم را می سازد. سایر تیم ها یا موتور را از تیم های کارخانه ای یا از شرکت Cosworth که در حال حاضر تنها شرکت تجاری فروشندهِ این گونه موتورها است خریداری می کنند.

در مسابقهِ فصل نخستین 1950 بیش از 18 تیم مسابقه دادند که به دلیل هزینه های بالا بسیاری از آن ها از دور خارج شدند. در واقع کمی اتومبیل های مناسب برای شرکت در مسابقات فرمول یک در طول دههِ نخست این گونه مسابقات باعث ظهور ماشین های فرمول دو شد. تیم فراری تنها تیم فعال باقی مانده از مسابقات سال 1950 است و در مورد مسابقات سال 2006 یازده تیم در دور بودند که هر کدام دارای دو اتومبیل بودند. اگرچه تیم ها به ندرت اطلاعاتی در مورد بودجهِ خود را فاش می کنند، ولی بر پایهٔ برآوردها بودجهٔ آن ها بین 75 تا 500 میلیون دلار است.

برای ورود یک تیم به مسابقات جهانی قهرمانی فرمول یک بیش از 25 میلیون پوند (حدود 47 میلیون دلار) باید به صورت پیش-پرداخت به فدراسیون بین المللی اتومبیل پرداخت شود، که این مبلغ در زمان فصل مسابقه به تیم بازگردانده می شود؛ و بنابراین سازندگانی که تمایل به حضور در فرمول یک دارند ترجیح می دهند از میان تیم های موجود یکی را انتخاب کنند: خرید تیرل توسط B.A.R. و خرید جردن توسط میدلند باعث سلب مسئولیت هر دوتای این تیم ها از پرداخت این مبلغ قابل توجه شد.

هر اتومبیل دارای یک شماره است. به قهرمان دورهِ قبلی مسابقات قهرمانی رانندگی شماره یک داده می شود و به هم گروه این تیم شماره دو داده می شود. در واقع شماره ها بر اساس رتبهِ تیم ها در مسابقات دورهِ قبل به آن ها داده می شوند. استثنائاتی نیز وجود داشته که از آن جمله این است که در سال 1993 و 1994 قهرمان مسابقات قهرمانی رانندگی جهان که به ترتیب (نیجل منسل و الین پراست) بودند دیگر در فرمول یک مسابقه نمی دادند. در این حالت به رانندگان تیم قهرمان سال گذشته شمارهِ صفر و دو داده می شود. شمارهِ 13 از سال 1974 مورد استفاده قرار نگرفته است، شماره ای که پیش از آن با صلاحدید دست اندرکاران مسابقه گهگاه استفاده می شد. پیش از سال 1996، تنها برندهِ مسابقهِ قهرمانی جهان و تیم وی بودند که شمارهِ جدیدی که در واقع شمارهِ قهرمان قبلی بود می گرفتند و سایر تیم ها شماره های سال های پیش را داشتند، که همان شماره ای بود که در آغاز فصل سال 1974 به آن ها داده شده بود. به طور مثال، فراری بدون توجه به رتبه اش در مسابقات سال های متمادی شمارهِ 27 و 28 را داشت. از آنجا که در اوایل دههِ 1990، شکل گیری تیم ها و وضعیت آن ها به سرعت تغییر می کرد، این شرایط باعث درهم شدن شماره ها شد، تا اینکه در سال 1996 سیستم جدید برای این منظور مورد استفاده قرار گرفت.

مایکل شوماخر دارای رکود در قهرمانی مسابقات رانندگی می باشد (هفت بار) و فراری نیز در بین سازندگان بالاترین رکورد را دارد. (چهارده بار) جوچن ریندت و آیرتون سنا قهرمانانی هستند که در یک حادثهِ کشنده در مسابقات کشته شدند.

میدان مسابقات
یک میدان معمولاً جاده ای مستقیم در پیست مسابقات است که در آن خط شروع قرار دارد. «پیت لین» در کنار مسیر مستقیم و خط آغاز قرار دارد که رانندگان برای زدن بنزین و تعویض تایر در طول مسابقه وارد این لاین می شوند البته از حدود سال 2010 خودروها مجاز نیستند که در طول مسابقات سوختگیری کنند. تیم ها نیز اتومبیل را پیش از مسابقه در همین مکان بازدید می کنند. طرح بقیهِ پیست کاملاً با بخش ابتدایی آن متفاوت است. با این حال مسیر پیست معمولاً در جهت عقربه های ساعت تنظیم می شود. پیست هایی که بر خلاف عقربه های ساعت طراحی شده اند و در آن ها پیچ ها در سمت چپ قرار دارند، باعث بروز مشکلاتی از جمله درد در ناحیه گردن برای رانندگان می شوند، زیرا در اتومبیل های فرمول یک پیچ های سمت چپ باعث می شوند تا سر رانندگان با نیروی زیادی در جهت مخالف پرتاب شود و رانندگان برای جلوگیری از این عمل مجبورند فشار زیادی به گردنشان وارد کنند. بسیاری از این پیچ ها به دلیل ویژگی هایی که دارند صاحب نام شده اند، مانند پیچ روژ در پیست اتومبیل رانی اسپافرانکورچمپس، پیچ پارابولیکا در پیست اتومبیل رانی نشنال مونزا و پیچ تامبورلو در پیست اتومبیل رانی دینو فراری. دیگر موارد مثل ساختار جاده ها در پیست اتومبیل رانی ایندیاناپولیس با سه پیچ به گونه ای طراحی شده اند که «نیروی G» و تأثیر آن بر روی لغزندگی را نیز تحت تأثیر قرار دهند. متأسفانه در پیست های پارک زاندورت در کشور هلند و کیالامای در آفریقای جنوبی مسابقات فرمول یک برگزار نمی شود.

اغلب پیست هایی که اکنون از آن ها استفاده می شود، مخصوص مسابقه ساخته می شوند. تنها پیستهایی که واقعاً در خیابان های شهری واقع شده اند، پیست موناکو می باشد که مسابقات گراندپری موناکو در آن برگزار می شود. با این حال، این مسابقات در مکان های شهری دیگر نیز به صورت غیررسمی برگزار می گردند (برای مثال در شهرهای لاس وگاس و دیترویت در ایالات متحده آمریکا). همچنین پیشنهاد برگزاری این مسابقات در شهرهای لندن و بیروت نیز به بحث و بررسی گذاشته شده است. چند پیست دیگر نیز کاملاً یا تا حدودی در خیابان های شهری قرار دارند که پیست اتومبیل رانی اسپا-فرانکورشامپ از آن جمله است. همچنین ادامه استفاده از پیست موناکو نیز تنها به دلیل جاذبه و تاریخ مسابقات قهرمانی موناکو است، زیرا این پیست در واقع نیازمندی های ایمنی جاده ای را تأمین نمی کند. گفته می شود که رانندگی نلسون پیکوت که سه بار عنوان قهرمانی جهان را به دست آورده است، در این پیست همچون «دوچرخه سواری در اتاق نشیمن» است.

طراحی پیچ ها به منظور حفظ امنیت رانندگان بر حسب قوانین جدید فدراسیون بین المللی اتومبیل رانی پیچیده و پیچیده تر می شود. نمونه آن پیست اتومبیل رانی بحرین است که توسط هرمن تیلک شبیه بسیاری از پیست های جدید مسابقات فرمول یک طراحی شده است.

در دهه 1950 یک راننده به طور اتفاقی متوجه شد که استفاده از «کوپه کاه» در اطراف مسیر باند مسابقات باعث کاهش خطرات و سوانح می شود و به همین ترتیب در پیچ های مدرن پیست های فرمول یک، فضای خالی در نظر گرفته شده و با استفاده از بسته های شنی، سدی از لاستیک ها در دو طرف مسیر قرار داده می شوند و نهایت سعی در کاهش خطرات احتمالی در نظر گرفته شده است. پس از مرگ آیرتون سنا و رونالد راتزن برگز در مسابقات سال 1994 در پیست اتومبیل رانی انزودینو فراری، فدراسیون بین المللی اتومبیل رانی تغییراتی اجباری را بر روی پیست ها اعمال کرد که هنوز هم ادامه دارد. هدف از این تغییرات همخوان کردن بهتر سرعت اتومبیل با فضای مورد نیاز برای کاهش سرعت پیش از رسیدن به موانع و ویژگی این موانع در جذب انرژی به دست آمده از برخورد است.

برخی از پیست های جدید فرمول یک به ویژه پیست های طراحی شده به وسیلهٔ تیلک به دلیل نبود برخورداری از «مسیر عبور» مورد انتقاد قرار گرفته اند. با این حال در مورد این مطلب که استانداردهای امنیتی فرمول یک در پیست های جدید بیشتری رعایت شده اند، توافق وجود دارد.

خودروها و فناوریماشین های پیشرفتهٔ فرمول یک تک سرنشین، دارای جای باز برای راننده، موتورمیانی و همچنین چرخ های بدون حفاظ هستند. بدنه این اتومبیل ها عمدتاً از ترکیبات فیبر کربن ساخته می شوند که در عین سبکی بسیار مستحکم هستند. وزن موتور خودرو فرمول یک باید کمتر از 145 کیلوگرم و وزن خودرو به همراه راننده و تجهیزات ایمنی اش (بدون در نظر گرفتن وزن سوخت)، باید بیش از 702 کیلوگرم باشد. در واقع این کمترین وزنی است که برپایهٔ قوانین این خودروها باید داشته باشند.

چسبندگی بالا به جاده و توان مانور بسیار بالای اتومبیل های فرمول یک عمدتاً از راه نیروی آیرودینامیک تأمین می شود. این نیرو غالباً به وسیلهٔ «بال» هایی که در پشت و جلوی اتومبیل قرار دارند و بخش اندکی از آن نیز به وسیله نیروی ایجاد شده به وسیلهِ هوا در زیر سطح ماشین ایجاد می شود؛ و نسل کنونی این خودروها شمار زیادی بال کوچک و پره های چرخشی برای کنترل جریان هوا روی خودرو هستند.

یک عامل مهم در کنترل سرعت این ماشین ها طرح لاستیک ها بود. در گذشته (1998-2009) تایر خودروهای فرمول یک مانند سایر خودروهای مسابقه های پیستی دارای سطح «صاف» (بدون شیار) نبود و هر لاستیک دارای چهار شیار بزرگ دایره ای بود که برای کنترل سرعت طراحی شده بود. از سال 2009 با تصویب قوانین محدودیت های آیرودینامیکی طراحی بدنه خودرو به منظور کنترل سرعت، الزام استفاده از تایرهای شیاردار حذف گردید. فنربندی چرخ ها دارای دو جناق است و درتمامی جهات توسط فنرهای میله ای و ضربه گیرهایی به بدنه پیوند دارد. ترمزهای صفحه ای کربن به دلیل وزن کم و توان ایجاد اصطکاک بالا مورد استفاده قرار می گیرند. این نوع ترمزها باعث کارکرد ترمزی مناسبی می شوند و در واقع عاملی است که باعث خشنودی اغلب رانندگان جدید فرمول یک می شود.

موتورهای اتومبیل های فرمول یک در حال حاضر 1٫6 لیتری و شش سیلندر هستند و در ساخت و طراحی آن ها باید بسیاری محدودیت های دیگر نیز در نظر گرفته شوند. موتورهای نسل 2017 دارای دور موتور بیش از 15000 دور در دقیقه و توان مؤثر بیش از 800 bhp هستند. حتی یا وجود محدودیت های مربوط به آیرودینامیک، نیروی روبه پایین آیرودینامیکی برابر با وزن اتومبیل است و این ادعا که خودروهای فرمول یک توانایی «رانندگی بر روی سقف» را دارند اصولاً درست است، حتی اگر عملاً اینطور نباشد. سرعت داون فورس کاملی برابر با 2/5 برابر وزن ماشین قابل حصول است. داون فورس به این معنا است که این خودروها در پیچ ها نیروی جانبی ای در حدود4/5 برابر نیروی جاذبه (4٫5 g) به دست می آورند- در مورد ماشین های جاده ای این شماره برابر 1 g است. در نتیجه در پیچ ها سر راننده با نیرویی معادل 25 کیلوگرم به یک سمت کشیده می شود. چنین نیروی جانبی بالایی می تواند نفس کشیدن را بسیار سخت کنند و بنابراین راننده باید تمرکز بالایی داشته باشد تا بتواند مسیر 305 کیلومتری را در یکی دو ساعت طی کند.