تاریخچه پارچه اکریلیک

همانند بسیاری از الیاف نساجی مصنوعی دیگر، شرکت آمریکایی دوپونت در اصل الیاف اکریلیک را اختراع نموده است. این شرکت در ابتدا برای توسعه نایلون و تولید پلی استر در سراسر جهان مشهور گردید و وقتی الیاف اکریلیک را در دهه 1940 میلادی اختراع نمود، دنیا این توسعه را به منزله مرحله بعدی گسترش شرکت دوپونت به موقعیت برتر در بازارهای نساجی جهان تصور کرد.

با این حال الیاف اکریلیک تا اواخر دهه 1950 میلادی به محبوبیت زیادی دست پیدا نکرد. دلیل محبوب نشدن الیاف اکریلیک تا حدی به موفقیت دیگر منسوجات مصنوعی شرکت دوپونت ارتباط پیدا می کند. این شرکت قبلا ابریشم را با نایلون و پنبه را با پلی استر جایگزین کرده بود، به همین دلیل ممکن است پذیرش مصرف کنندگان به جایگزین جدید پشم این شرکت، یعنی اکریلیک با کاهش رو به رو گردیده باشد.

با گذشت حدود یک دهه، مزایای اکریلیک رفته رفته آشکار گردید و این پارچه سهم بیشتری از بازار را به دست آورد. در آن زمان مصرف کنندگان و دست اندرکاران بخش صنعتی خوشبین بودند که الیاف مصنوعی به تدریج می تواند جایگزین منسوجات طبیعی شود.

با این حال مصرف کنندگان به تدریج نگران اشتعال پذیری اکریلیک شدند، چون در حقیقت قرار بود اکریلیک جایگزین پشم شود که خود بیشترین خاصیت اشتعال پذیری را در میان همه پارچه ها دارد.

با پیدایش جنبش های مدافع محیط زیست در سال 1970 میلادی، افکار عمومی علیه پارچه های مصنوعی تحریک شد و در حدود همان زمان، اطلاعاتی در مورد ویژگی های سمی و سرطان زای اکریلیک منتشر گردید.

هر چند که محبوبیت الیاف مصنوعی در ایالات متحده در طی چند دهه گذشته با کاهش رو به رو بوده است، اما به وجود آمدن بازارهای دیگر در آسیا و آفریقا به حفظ تولید الیاف اکریلیک کمک کرده است.با این حال شرکت دوپونت دیگر تولید کننده نخست الیاف اکریلیک نیست.

دیگر شرکت های موجود در چین، هند، اندونزی و کشورهای دیگر حوزه ASEAN، این تولید کننده آمریکایی را به عنوان پیشگام بازار الیاف اکریلیک از دور خارج کرده اند. همچنین بازار مصرفی آمریکا نسبت به دیگر بازارهای نوظهور در کشورهای در حال توسعه به پارچه اکریلیک کمتری نیاز دارد.