پارچه پلی استر چه تأثیری بر روی محیط زیست دارد؟

پلی استر در کل بر روی محیط زیست تأثیر منفی دارد. این پارچه از زمان تولید تا استفاده و سپس دور انداختن، در هر مرحله ای از چرخه استفاده بر محیط زیست تأثیر بدی ایجاد می کند.

جهت استخراج مواد اصلی استفاده شده در تولید پلی استر، لازم است تا سوخت های فسیلی به دست آورده شود، اما این سوخت ها منابع محدودی هستند که برای کاربردهای تولید انرژی و پلاستیک حیاتی قلمداد می گردند. فرآیند پالایش نمودن نفت خام به نفت، مواد سمی متعددی را به محیط زیست وارد می نماید که این مواد هم برای آب و هم برای زمین مضر تلقی می شوند.

وقتی پالایشگاه ها، نفت را تولید می نمایند، فرآیندهای پالایش دیگری جهت تولید اتیلنی که برای ساخت پلی استر استفاده می شود، نیاز است. این فرآیندهای استخراج مضر هستند و مواد سمی بیشتری را به محیط زیست وارد می کنند.

فرآیند تبدیل نمودن اتیلن به الیاف پلی اتیلن ترفتالات سبب تولید محصولات فرعی مصنوعی مضر بیشتری می شود و فرآیندهای رنگ زنی و به عمل آوری استفاده شده توسط سازندگان پارچه پلی استر نیز ممکن است یکی از راه های وارد شدن آلودگی به محیط زیست اطراف و اکوسیستم منطقه باشد.

علاوه بر این، تولید پلی استر اغلب هزینه های قابل توجه اجتماعی و فرهنگی دارد. اکثریت تولید کنندگان پلی استر در جهان از نیروی کار همانند برده استفاده می کنند و کارگران را در معرض مواد شیمیایی سمی قرار می دهند که ممکن است آسیب عصبی، سرطان یا دیگر شرایط وخیم را برای جنین به وجود آورند.

بیشتر شرکت های تولیدی پلی استر اغلب توسط شرکت های بین المللی بزرگ اداره می شوند که با بهره برداری از افراد بی سواد کشورهای فقیر خودشان را ثروتمند می کنند.وقتی پارچه پلی استر تولید شده به بازار مصرفی وارد می شود، تأثیرات مضر زیست محیطی آن ادامه پیدا می کند.

براساس مطالعه نوآورانه سال 2014، پارچه های پلی استر قابل شستشو با دست یا با ماشین لباسشویی، میکرو الیاف مصنوعی ریزی را در درون منبع آب آزاد می نمایند. هر پارچه آکریلیک به نظر از نظر آلودگی میکرو الیاف بدترین نوع منسوج باشد، اما پلی استر نیز در این حوزه رتبه دوم را داراست. آلودگی میکرو الیاف در منبع آب، سلامتی آبزیان را با خطر رو به رو می کند و آب آشامیدنی را در موقعیت های کل جهان با آلودگی مواجه می نماید.

همان کاری که مصرف کنندگان اغلب به ناچار با انواع پوشاک انجام می دهند در مورد لباس های پلی استری نیز به دور انداختن ها آنها مبادرت می ورزند. با این حال برخلاف الیاف زیست تجزیه پذیر مانند پشم، پنبه یا ابریشم، پلی استر به صورت طبیعی در محیط زیست تجزیه نمی گردد.

هر چند که دانستن زمان دقیق ماندن پلی استر در اکوسیستم زمین قبل از تجزیه شدن آن غیر ممکن است، اما محققین حوزه محیط زیست کاملا توافق دارند که پارچه های مصنوعی مانند پلی استر ممکن است برای تجزیه شدن کامل تحت شرایط محیط طبیعی به قرن ها زمان نیاز داشته باشند.

در کل پلی استر در هر مرحله ای از تولید برای محیط زیست مضر است و چون روش مناسبی برای تجزیه کردن آن وجود ندارد، به ناچار موجب آلودگی اکوسیستم جهان می شود. توسعه الیاف پلی استر مبتنی بر گیاه به نظر می رسد که گامی به سوی تلطیف کردن این وضعیت ناگوار باشد، اما مشخص نیست که این جایگزین برای PET مبتنی بر نفت به جذابیتی در بازار نساجی دست خواهد یافت یا خیر.

گواهینامه های موجود برای پارچه پلی استر

پارچه پلی استر ممکن است واجد شرایط دریافت گواهینامه های متعددی باشد. پلی استر بازیافت شده نسبت به شکل های جدید این پارچه می تواند گواهینامه های بیشتری کسب کند. مثلا OEKO-TEX برای منسوجات پلی استری خاص، گواهینامه استاندارد 100  را ارائه می دهد و استاندارد جهانی بازیافت (GRS)، پلی استر بازیافت شده را به عنوان خالص تأیید می نماید.

دیگر سازمان هایی مانند Intertek، پارچه PET بازیافت شده را نیز تأیید می کنند و مصرف کنندگان ممکن است پلی استر بازیافت شده را حتی مطلوب تر نیز تشخیص دهند. با این حال چون پلی استر یک پارچه مصنوعی است، لذا واجد شرایط دریافت گواهینامه های ارگانیک نیست؛ حتی شکل های مبتنی بر گیاه پلی استر نیز چون تحت فرآیندهای تولیدی شیمیایی قابل توجه قرار می گیرند، لذا حالت های ارگانیک مواد گیاه اصلی دیگر محلی از اعراب ندارد.