ریموت خودرو چگونه عمل می‌کند

ریموت خودروها چگونه کار می کنند؟
نحوه کارکرد ریموت کنترل خودرو (کنترل از راه دور)

اگر شما هم ریموت خودرو به دسته کلید تان هست، بعد از آنکه اولین بار از آن استفاده کردید، به احتمال زیاد چند سوال پشت سر هم به وجود می آید.

وقتی دکمه ریموت را فشار می دهید چه اتفاقی خواهد افتاد؟ چگونه درب خودرو را از این فاصله باز می کند؟ امنیت این ریموت کنترل چقدر است؟

آیا می توانید خودرو شخص دیگری را با آن باز کنید یا افراد دیگر می توانند ماشین شما را باز کنند؟

در این مقاله دقیقا یاد خواهید گرفت که چگونه یکی از این وسایل کوچک به شما اجازه می دهد ایمنی داخل وسیله نقلیه خود را فراهم کنید. کدهای استفاده شده در سیستم های کنترل از راه دور بسیار پیشرفته هستند.

متداول ترین دستکاه های درون ریموت خودرو ( بدون کلید یا کنترل از راه) دور عبارتند از:

ریموتی که به حلقه کلید شما آویزان است که با آن قفل درب ماشین را باز و بسته می کنید و بسیاری از این ریموت ها به سیستم اعلام خطر اتومبیل وصل هستند. یک کنترل کوچک نیز در داخل ماشین نصب می شود تا درب پارکینگ را باز و بسته کند. بسیاری از سیستم های امنیتی منازل دارای کنترل از راه دور است اما این نوع سیستم ها هنوز رایج نشده است.

ریموتی که به همراه دارید و با آن درب پارکینگ را باز و بسته می کنید دارای یک فرستنده کوچک رادیویی است. وقتی شما دکمه روی ریموت را فشار می دهید شما فرستنده را روشن می کنید و کد را به سیستم دریافت ارسال می کنید (حتی اگه در داخل ماشین یا پارکینگ باشید). در داخل ماشین یا پارگینگ یک گیرنده رادیویی تنظیم شده و با ارسال فرکانس فرستنده استفاده می شود (300یا 400 مگاهرتز برای نوعی از سیستم های مدرن است). فرستنده شبیه یک اسباب بازی کنترل شده رادیویی است. میدانید که چطور رادیو با امواج رادیویی و فرستنده رادیو کار می کند.

در سال های قبل تقریبا حدود دهه 1950 باز کننده دربهای پارکینگ فرستنده های بسیار ساده ای داشتند.آنها سیگنال های تکی را ارسال می کردند و باز کننده در های پارگینگ جوابگوی باز وبسته شدن درب بود. کم کم باز کننده های درب پارکینگ رایج شد. سادگی این سیستم مشکل بزرگی را ایجاد کرده بود، هر کس می توانست با کنترل وارد خیابان شود و درب های پارکینگ ها را باز کند همه آنها از یک فرکانس استفاده می کردند و هیچ امنیتی وجود نداشت.

در دهه 1970 درب پارگینگها کمی پیچده تر شده بودند. به این خاطر که می توانید این سطح از ظرافت را مشاهده کنید:

اولین تراشه کنترل (سیاه) و سوئیچ دی آی پی (آبی). و دی آی پی سوئیچ دارای هشت سوئیچ باریک دیگری است که دریک جعبه کوچک لحیم شده به برد مداری قرار گرفته اند و با تنظیم کلید های دی آی پی درون فرستنده کدی را که فرستنده فرستاده است را کنترل می کند. درب پارکینگ فقط در صورت باز بودن سوئیچ دی آی پی گیرنده درب همان الگو باز خواهد شد. و این مقدار از امنیت را فراهم می کند. اما این همه ماجرا نیست. هشت سویچ دی آی پی تنها 256 ترکیب ممکن را ارائه می دهد. این کافی است تا چندین همسایه از باز کردن درب های یکدیگر جلوگیری کنند اما برای تامین امنیت واقعی کافی نیست.

فرستنده های درب پارکینگ موجود در دهه 1970 بسیار ساده بودند:

همانطور که مشاهده می کنید فرستنده متشکل از دو ترانزیستور و یک جفت مقاوم بوده و چیز دیگری ندارد. فرستنده دو ترانزیستور مانند این نوع با استفاده از باتری 9 ولت که ساده تر از یک فرستنده رادیویی می باشد. از آن زمان به بعد فرستنده های از راه دور کم کم پیشرفته تر شدند.

بیایید نگاهی به یک مجموعه مدرن بیندازیم با سیستم های ورودی کنترل از راه دور (ریموت) که در ماشین های امروزی پیدا می کنید. بزرگ ترین مسئله امنیت است. اگر مردم می توانستند به راحتی درب ماشین همدیگر را در پارکینگ های مکانهای شلوغ مانند مرکز خریدها باز کنند و این می تواند یک مشکل اساسی باشد. با گسترش اسکنر های رادیویی شما همچنین باید از گرفتن کدی که فرستنده شما ارسال می کند جلوگیری کنید پس از فرستادن کد شما آنها می توانند آن را دوباره انتقال دهند تا ماشین شما باز شود. عکس زیر جهش های یک کنترلر معمولی کلید را برای یک ماشین مدرن نشان می دهد:

شما می بینید که همه چیز کوچک شده است. یک تراشه کوچک وجود دارد که کدی را که منتقل می شود ایجاد می کند و جعبه نقره ای رنگ کوچک (حدود اندازه نخود خورد شده) است. تراشه کنترلر در هر کنترلر مدرن برای تامین امنیت از چیزی به نام کد هوپینگ یا کد رولینگ (کد پیچیده) استفاده می شود. در این از کد رولینگ 40 بایت استفاده شده است. 40 بایت (1 تریلیون) کد ممکن را ارائه می دهد. در اینجا توضیح می دهیم چگونه کار می کند:

. تراشه کنترل کننده فرستنده دارای حافظه مکان یابی است، که کد 40 بایتی فعلی را در اختیار دارد..وقتی دکمه روی ریموت را فشار دهید آن کد 40 بایتی را به همراه کد عملکردی ارسال می کند که به ماشین می گوید چه کار می خواهید انجام دهید (قفل درب ها- باز کردن قفل درب ها باز کرده صندوق عقب و غیره).

تراشه کنترل گیرنده همچنین دارای یک حافظه مکان یاب است که کد 40 بایتی فعلی را در خود جای داده است. اگر گیرنده کد 40 بایتی مورد نظر خود را دریافت کند عملکرد ی را انجام می دهد در غیر این صورت هیچ کاری نمی کند.

فرستنده و گیرنده هر دو از یک کامپیوتر و شماره رندمی (اتفاقی) ساختگی استفاده می کنند. هنگامی که فرستنده کد 40 بایتی را راارسال می کند از ژنراتور عدد رندمی برای انتخاب یک کد جدید که آن را در حافظه ذخیره می کند استفاده می کند از طرف دیگر هنگامی که گیرنده کد معتبری را دریافت می کند از همان مولد شماره شبه تصادفی برای انتخاب کد جدید استفاده می کند. به این ترتیب فرستنده و گیرنده همزمان از کد استفاده می کنند گیرنده فقط در صورت دریافت کد مورد نظر خود درب را باز می کند.

اگر فاصله تان از خودرو زیاد شود و به طورتصادفی دکمه فرستنده را فشار دهید فرستنده و گیرنده دیگر هماهنگ نیستند. گیرنده با قبول هر یک از 256 کد معتبر بعدی در دنباله شماره تصادفی این مشکل را حل می کند.به این ترتیب شما می توانید تصادفا یک دکمه را روی فرستنده فشار دهید تا 256 بار درست کار کند. گیرنده هنوز انتقال را قبول می کند و عملکرد درستی را انجام می دهد. اما اگر به طور تصادفی دکمه را 257 بار فشار دهید گیرنده کامل فرستنده شما را نادیده می گیرد و دیگر کار نخواهد کرد. بنابراین اگر کودک 3 ساله شما 300 بار دکمه فرستنده رافشار دهد چه کاری باید انجام دهید تا گیرنده دیگر آن را تشخیص ندهد؟ بیشتر اتومبیل ها راهی برای دوباره تنظیم مجدد به شما می دهد.

این روال معمولی است:

.کلید جرقه را به مدت 10 ثانیه خاموش کنید و دوباره روشن کنید این به سیستم امنیتی موجود در ماشین می گوید که به حالت برنامه نویسی تغییر کند.

تمام دکمه های روی فرستنده را فشار دهید شما می خواهید که فرستنده خودرو را شناسایی کند.اکثر اتومبیل ها حداکثر چهار فرستنده را مجاز می کنند.دکمه احتراق را خاموش کنید.

با توجه به یک کد 40 بایتی و چهار فرستنده و حداکثر 256 شماره رندمی برای جلوگیری از غیر همزمان شدن احتمال ی در یک میلیارد وجود دارد که فرستنده شما درهای ماشین دیگری را باز کند. وقتی این واقعیت را در نظر بگیرید که همه تولید کنندگان اتومبیل ها از سیستم های مختلفی استفاده می کنند و جدیدترین سیستم ها از بایت های بیشتری استفاده می کنند می بینید که باز کردن هر نوع کلید ریموت تقریبا غیر ممکن است.

شما همچنین می توانید ببینید کدی که در اختیار دارید نمی تواند با سیستم فرستنده دیگری کار کند. فرستنده درب های پارکینگ های قدیمی داری 8 بایت کد بود که بر اساس الگوی سوئیچ دی آی پی طراحی شده است و هر شخص می توانست کد را با یک اسکنر رادیویی ضبط کند و به راحتی آن را مجددا انتقال دهد تا در را باز کند با داشتن یک کد پیچیده پیدا کردن فرستنده برای هر کسی مانند درب های قدیمی بی فایده است و هیچ راهی برای پیدا کردن کد فرستنده و گیرنده با گرفتن شماره های تصادفی وجود ندارد و ارسال مجدد کد ضبط شده هیچ تأثیری ندارد. با وجود تریلیون بار انتخاب کد هیچ راهی برای اسکن کردن تمام کدها وجود ندارد زیرا انجام این کار سالها طول می کشد.