باریم یک فلز شیمیایی فعال بوده که میتواند زمانی که در معرض هوای مرطوب قرار میگیرد، به صورت خود به خودی آتش بگیرد.باریم یک عنصر شمییایی با نماد Ba و عدد اتمی 56 میباشد. این فلز قلیایی خاکی و نرم هرگز در خالصترین شکل خود در طبیعت یافت نمیشود، عمدتا دلیل این امر واکنشپذیری بالای آن با هوا میباشد.
این ماده یا در مایعات مبتنی بر نفت یا مایعات عاری از اکسیزن به منظور مهار آنها از اکسید شدن نگهداری میشوند. باریم پروکسید، باریم کلرید، کلرات، سولفات و غیره برخی از ترکیبات مهم این عنصر شیمیایی هستند. در واقع، باریم سولفات و باریم کربنات رایجترین مواد معدنی طبیعی میباشند.
برخی واقعیات در رابطه با باریم
باریم در سنگ معدنی که سولفات باریم متبلور هستند، یافت میشود. کلمهی باریم از کلمهی یونانی با نام باری به معنی سنگین مشتق شده است. این عنصر توسط یک شیمیدان دارویی سوئدی به نام کارل اسچیل در سال 1774 شناسایی شد و به صورت علمی توسط شیمیدان انگلیسی به نام سر همفری دیوی در سال 1808 به دست آمد.
باریت نامحلول بوده و نمیتواند به طور مستقیم به منظور تولید ترکیبات دیگر مورد استفاده قرار گیرد، بنابراین، سنگ معدنی با کربن به منظور کاهش میزان باریم سولفات در آن حرارت داده میشود. ترکیبات متنوعی از این عنصر توسط هیدرولیز یا واکنش آن با اسیدهای دیگر تشکیل میشود. اینها شامل باریم کلرید، باریم کربنات و باریم نیترات میباشد.
اثرات باریم بر انسان
هنگامی که در دوزهای پایین استفاده میشود، باریم به عنوان یک محرک عضلات کار میکند. با این حال، دوزهای بالاتر این ماده باعث مسدود شدن کانالهای یون پتاسیم ضروری برای عملکرد مناسب سیستم عصبی میگردد، باعث ایجاد اثر سوء بر سیستم عصبی شده و مشکلات قلبی، ضعف، فلج شدن و اضطراب را ایجاد میکند.
امکان استفادهی این فلز به صورت خوراکی وجود دارد، چون این ماده مانند فلزات دیگر در بدن موجودات زنده تجمع نمییابد. به دلیل اینکه باریم بسیار نامحلول میباشد، به آسانی از طریق دستگاه گوارش حذف میگردد. با این حال، اگر به شکل گرد و غبار یا گاز استنشاق شود، باعث تجمع در ریهها شده و یک نوع پنوموکونیوز خوش خیم را ایجاد میکند.
از زمان کشف این ماده در نیمهی اول قرن نوزدهم، باریم یک جزء مهم اکثر صنایع امروزه میباشد. جانشینی این ماده با یک مادهی همزاد غالب بسیار دشوار میباشد.