تأثیر تحریم ها بر صادرات غیر نفتی

 تأثیر تحریم ها بر صادرات غیر نفتی:
در حال حاضر، به دلیل سقوط ارزش ریال، هزینه های تولید کالا در ایران بسیار پایین تر از سایر کشورهاست. این موضوع باعث می شود قیمت تمام شده کالای ایرانی نیز بسیار کمتر از قیمت جهانی باشد و در نتیجه، محصولات ایرانی مزیت بیشتری برای صادرات داشته باشند. اما آیا با وجود تحریم های آمریکا، امکان صادرات از ایران وجود دارد؟

پایین بودن دستمزدها در ایران:
قیمت محصولات و میانگین حقوق در ایران پایین است، در حالی که حداقل حقوق یک کارمند عادی در کشورهای عربی و یا اروپایی، دو تا سه هزار دلار است.

اگر این مبلغ را به ریال حساب کنیم، حداقل حقوق در این کشورها 30 میلیون تومان می شود، در حالی که کارمندهای ایرانی یک دهم این مبلغ حقوق می گیرند.

بنابراین اگر بخواهیم برای تولید یک صندلی، کارگران اروپایی، چینی و یا عربی را به کار بگیریم، باید به آن ها به دلار پول بدهیم، چون کسی ریال ایران را نمی پذیرد.

در چنین حالتی حقوق هر کدام از نیروهای ما 30 میلیون تومان می شود، اما در ایران حقوق کارگرها سه میلیون، دو میلیون و حتی در بعضی موارد یک میلیون تومان است.

در گذشته شرکت ها و کارخانه هایی بودند که از چین و یا افغانستان نیروی کار می آوردند و این کار برای آن‌ها به صرفه تر بود؛ یعنی اگر حقوق یک کارگر ایرانی یک میلیون تومان بود، حقوق یک کارگر چینی پانصد‌هزار تومان می شد و این برای آن ها سود داشت. اما الان داستان برعکس شده و دیگر نمی توانیم در این زمینه رقابت کنیم.

مزایای ایران برای تولید:
از آنجایی که هزینه نیروی کار در ایران پایین است و از سوی دیگر، مواد اولیه ای هم که برای تولید کالا استفاده می کنیم، هزینه پایینی دارد، قیمت تمام شده تولید در ایران بسیار پایین خواهد بود. در حالی که اگر بخواهید همین کالا را از کشور دیگری بخرید، قیمت بسیار بیشتری خواهد داشت.

می توانید برای مقایسه، نمونه مشابه صندلی هایی را که در ایران تولید می شود، در سایت آمازون پیدا کنید. در این سایت جستجو کنید:(خرید صندلی راحتی اداری) و ببینید حداقل قیمت آن چند دلار است. بعد این قیمت را به تومان محاسبه کنید.

پس اگر قرار باشد به دلار پول پرداخت کنید، قیمت آن محصول در ایران برای شما متفاوت می شود و اگر بتوانید به مشتری های خودتان بفهمانید که می توانند صندلی را از ایران به مبلغ دویست هزار تومان تهیه کنند، در حالی که همین صندلی را از کشورهای دیگر به قیمت پانصد هزار تومان می خریدند، داستان برای همه متفاوت می شود.

وقتی مشتری بفهمد که می تواند این محصول را به جای پنجاه دلار، به قیمت بیست دلار بخرد، خرید از ایران برای او جذابیت پیدا می کند.

تأثیر تحریم ها بر صادرات:
بخشی از دنیای صادرات مربوط به دولت است و بخشی مربوط به شرکت های خصوصی. باید این دو بخش را از هم جدا کنید.

وقتی می گویند ما تحریم هستیم و نمی توانیم از مشتریان خارجی پول بگیریم، چنین مسائلی مربوط به دولت و تراکنش های چند صد میلیون دلاری است؛ مثلا وقتی قرار باشد یک محموله نفتی به قیمت دویست میلیون دلار به فروش برسد، چنین رقمی شوخی بردار نیست.

بنابراین آمریکا در چنین مواردی کشور را تحریم می کند تا هیچ کس نتواند نفت ایران را بخرد.
اما مگر قرار است شما چقدر بفروشید؟ شما قرار است جدا از سیستم دولت و حکومت درآمد کسب کنید و تجارت خودتان را داشته باشید.

نقل و انتقال پول به ایران:
اگر معامله ای در حد صد هزار دلار داشته باشید، چنین رقمی برای آمریکا و یا کشورهای دیگر مهم نیست؛ چون در طول شبانه روز چنین مبالغ اندکی زیاد جابه جا می شود و آن ها نمی توانند حساب های بانکی همه را کنترل کنند.

اما اگر قرار باشد دو میلیارد، ده میلیارد یا صد میلیارد دلار به یک حساب بانکی پول واریز شود، آن ها می فهمند و می پرسند: این پول از کجا آمده و به چه قصدی جابه جا می شود؟

اما کسی به نقل و انتقال مبالغ پایین کاری ندارد؛ البته پایین به این معنا که برای دولتی ها و حکومتی ها پایین است، نه برای ما.

پس در نظر داشته باشید که تحریم ها تأثیری در کار ما ندارد. برای پول گرفتن از مشتری هم کافی است با صرافی ها هماهنگ کنید و به راحتی پولتان را دریافت کنید.

بنابراین موانعی که دولت ها و حکومت ها به خاطر تحریم با آن ها مواجه می شوند، در مورد شما صدق نمی کند؛ چون مبلغ معامله های شما چندان بالا نیست.

تأثیر گرانی بر زندگی مردم:
در یک سال اخیر قیمت برخی از محصولات مثل گوجه، سیب زمینی و پیاز دیوانه وار بالا رفت؛ به این دلیل که تولیدکنندگان فهمیدند که محصولات آن ها توانایی صادرات دارد.

وقتی تولیدکننده ای می بیند کشور دیگری محصول او را گران تر می خرد و به دلار هم پول می دهد، باید دیوانه باشد که محصولش را در ایران بفروشد. چرا تولیدکننده نباید به سراغ خریداری برود که محصولش را به قیمت بالاتری می خرد؟

در مقابل، کسانی که توان صادرات نداشتند و سرشان بی کلاه مانده بود، تصمیم گرفتند که محصولشان را با قیمت بالاتری در ایران بفروشند و کسی که در این ماجرا آسیب دید، مصرف کننده بود؛ چون مصرف کننده به دلار حقوق نمی گیرد تا بتواند در چنین فضایی رقابت کند.