کشورهای جهان سوم و رسانه
رسانه های گروهی معمولا آن بخش ناراحت کننده از تجارت زباله را مطرح می کنند. حکایتی که نشان از انبار زباله های سمی کشورهای پیشرفته در کشورهای جهان سوم دارد. به طور مثال روزنامه گاردین سال 2005 اعلام کرد هزار تن از زباله های خانگی آلوده با نام زباله کاغذی به چین فرستاده شده بود و افرادی که با زباله ها سروکار داشتند، تحت شرایط خطرناکی کار می کردند.
آیا تجارت زباله سودی برای کشورهای جهان سوم دارد و بهتر نیست کشورها پیشرفته زباله هایشان را خودشان معدوم کنند؟
چین بزرگ ترین وارد کننده زباله در جهان برای بازیافت آن است. به گزارش خبرگزاری اقتصادی ایران، به نقل از شبکه تلویزیونی الجزیره انگلیسی، بازیافت زباله در چین، صنعتی با ارزش چهل میلیارد دلار است.باتوجه به این که جمعیت چین بیش از یک میلیارد نفر است طبیعی است که در این کشور روزانه زباله زیادی تولید شود. با این اوصاف، بازیافت زباله در چین ضرورتی اجتناب ناپذیر است. فقط در شهر پکن، پایتخت چین، هفده میلیون نفر زندگی می کنند و آنها روزانه کوه عظیمی از زباله تولید می کنند. یکصد هزار نفر در بخش بازیافت زباله شهر پکن فعال هستند. نکته جالب این است که در کارخانه های بزرگ بازیافت زباله در پکن، فقط زباله های خود چینی ها بازیافت نمی شود. زباله ها از دیگر کشورهای جهان نیز به چین انتقال داده می شود تا بازیافت شود. در واقع، چین بزرگ ترین وارد کننده زباله در جهان برای بازیافت کردن آن است. بخشی از زباله هایی که در امریکا دور ریخته می شود از چین سر در می آورد. این زباله ها پس از بازیافت در قالب کالاهای جدیدی به کشورهای غربی فروخته می شود.
بزرگ ترین واردکننده زباله در میان کشورهای در حال توسعه چین است که طبق تحقیقات سال 2004 مشخص شد در آن سال بیش از چهارمیلیارد تن پلاستیک، 12 میلیارد تن زباله کاغذی و بیش از ده میلیارد تن ضایعات آهن و فولاد وارد کرده بود و این روند همچنان ادامه دارد. در این تجارت انواع متفاوتی از زباله جای دارند. در حقیقت در بسیاری از فرآیندهای تولید محصولات خانگی، محصولات فرعی ناخواسته ای که قابل تجارت هستند نیز به وجود می آیند مانند زباله های کاغذی، مواد ارگانیک و زباله های الکترونیکی.