ارابه فرود سازه ای است که هواپیما در هنگام توقف یا حرکت بر روی زمین از آن استفاده می کند. ارابه فرود معمولاً دارای چرخ است ولی در برخی هواپیماها اسکی (استفاده بر روی برف) و محفظه هوا (استفاده بر روی آب) نیز به جای چرخ به کار می رود.
در نگاه کلی ارابه فرود را به دو نوع ثابت و جمع شونده تقسیم می کنند، در ابتدا تمام هواپیماها دارای ارابه فرود ثابت بودند همانطور که از اسم این نوع ارابه فرود معلوم است این ارابه فرودها روی بدنه هواپیما ثابت هستند و پس از بلند شدن هواپیما از روی زمین تغییری در مکان ارابه فرود به وجود نمی آید، با پیشرفت تکنولوژی و افزایش سرعت هواپیماها و برای کاهش درگ و به طبع کاهش مصرف سوخت و در نتیجه افزایش برد هواپیما نیاز به نوع دیگری ارابه فرود احساس میشد که به ارابه فرود جمع شونده مشهور است.
ارابه فرود دو وظیفه اصلی دارد:
شکل ابتدایی ارابه های فرود به این صورت بود که دو چرخ جلوتر از مرکز ثقل هواپیما و یک چرخ کوچک در انتهای هواپیما و زیر دم قرار میگرفت که وزن کلی هواپیما را تحمل می کرد.
یکی از نکات مثبت در استفاده از این نوع ارابه فرود در هواپیماهای ملخ دار این بود که با توجه به پایین رفتن دم یک فاصله ایمن بین نوک ملخ و زمین ایجاد می شد، اما از نواقص این ارابه های فرود می توان به زاویه دید خلبان در حین عملیات نشست و برخاست هواپیما و همچنین خزش اشاره کرد، چراکه با توجه به زاویه هواپیما دید خلبان بنحوی نبود که بتواند به اطراف پرنده خود و همینطور افراد دور و بر هواپیمای خود اشراف داشته باشد، این زاویه دید نامناسب باعث می شد خلبان در هنگام فرود به باند نیز تسلط نداشته باشد که ایمنی پرواز به خطر می افتاد.
برای مرتفع کردن نواقص طرح قبلی شکل نوین ارابه های فرود (شکل کنونی ارابه های فرود در هواپیماهای مسافربری) طراحی شد که به جای چرخ زیر دم از یک چرخ در زیر دماغه هواپیما استفاده می شود (دو چرخی که در هواپیماهای اولیه جلوتر از مرکز ثقل قرار داشتند نیز عقب تر از CG قرار گرفتند) که هواپیما را در زاویه ای قرار می دهد که ایمنی آن در شرایط مختلف به خطر نمی افتد، لازم به ذکر است که چرخ زیر دماغه nose landin gear و چرخ های زیر دیگر ارابه فرود اصلی یا main landing gear نامیده می شوند.
در طراحی جدید با توجه به وزن و اندازه هواپیما تعداد متعددی ارابه فرود اصلی قرار می گیرد به طور مثال در هواپیمای ایرباس A340 سه ارابه فرود اصلی وجود دارد و در ایرباس A380 چهار ارابه فرود اصلی استفاده شده است.
زمانی که هواپیما با سرعت کم پرواز می کند Parasite Drag (نیروی پسا ناشی از شکل هواپیما که با افزایش سرعت افزایش می یابد) ایجاد شده مقدار کمی دارد اما با افزایش سرعت هواپیما خطوط جریان هوای آرام اطراف هواپیما با وجود هر جسم غیر همواری بر هم میخورد و باعث افزایش درگ می شود، به همین دلیل در هواپیماهایی که در سرعت های بالا پرواز می کنند نیاز است که ارابه های فرود پس از پرواز جمع شوند تا نیروی اصطکاک کاهش یابد.
ارابه های فرود باید به نقاط محکمی در بدنه یا ساختمان بال هواپیما وصل باشند تا نیروهای فرود را به صورت ایمن و کامل به ساختمان هواپیما منتقل کند.
در هواپیماهای کوچک از لایه های فلزی (آکاردئونی شکل) و یا فنرهای فلزی برای کاهش فشار فرود استفاده می شود که یک طرف آن ها به قسمت محکم بدنه و طرف دیگر به چرخ و لاستیک متصل می شود.
در هواپیماهای امروزی سیستم ضربه گیر فرود پیچیدگی بیشتری دارد به طوریکه بین بدنه و لاستیک هر ارابه فرود یک سیلندر و پیستون وجود دارد که در داخل آن روغن هیدرولیک و نیتروژن وجود دارد، نیتروژن ضربه های هنگام خزش و روغن هیدرولیک ضربه های هنگام فرود را خنثی می کنند.
|
|
|
|
| نماد اعتماد الکترونیک | نشان ملی ثبت | گواهی شامد ارشاد |
© کلیه حقوق مادی و معنوی این وب سایت متعلق به داده پردازان هومان پویان می باشد.
