واقعیت هایی درباره قطار برقی
- از دهه 1950 میلادی استفاده از قطارهای برقی با سرعت بالا برای حمل مسافر در مسیرهای طولانی آغاز شد.
- اولین قطار برقی با سرعت بالا در اروپا طراحی شد (مانند ستبلو در ایتالیا). سرعت این قطارها به 80 مایل در ساعت (تقریباً 129 کیلومتر در ساعت) رسید، اما اغلب مجبور می شدند از سرعتشان کم کنند چراکه با قطارهای حمل بار و قطارهای مسافربری ای که سرعت کمتری داشتند، در یک خط آهن حرکت می کردند.
- در سال 1964 ژاپنی ها خط قطار برقی با سرعت بالا ساختند که بین اوزاکا و توکیو به کار انداخته شد. «قطار گلوله» می توانست با سرعت 130 مایل در ساعت (209 کیلومتر در ساعت) سفر کند.
- در فرانسه در سال 1982، شهرهای پاریس و لیون با استفاده از قطارهای TGV به هم متصل شدند. سرعت متوسط این قطارهای برقی 168 مایل در ساعت (تقریباً 270 کیلومتر در ساعت) بود.
- سرعت قطارهای TGV جدید بیش از 186 مایل در ساعت (تقریباً 300 کیلومتر در ساعت) است.
واقعیت هایی درباره قطارهای دیزلی
- دهه 1930 میلادی، زمان آغاز جایگزینی لوکوموتیوهای دیزلی به جای موتورهای بخار بود چراکه لوکوموتیوهای دیزلی ارزان تر و سریع تر بودند.
- در سال 1957، قطارهای دیزلی با سرعت بالا هلند، سوئیس، ایتالیا، فرانسه و آلمان را به هم متصل کردند. این قطارها با استانداردهای لوکس مجهز شده بودند.
- قطارهای باری نیز به وسیله لوکوموتیوهای دیزلی کشیده می شدند. طولانی ترین قطار باری ای که تا به حال مورد استفاده قرار گرفته 660 واگن داشته و با 16 موتور دیزلی کشیده می شده است.
حقایقی درباره قطارهای زیرزمینی
- راه آهن زیرزمینی لندن در سال 1863 گشایش یافت. اولین خط آن راه آهن متروپولیتن نامیده شد و طولش 4 مایل (6.5 کیلومتر) بود. در این خط از موتورهای بخار استفاده می شد. این قطارها زمانی که مردم به این نتیجه رسیدند موتورهای بخار برای استفاده در تونل ها خیلی دودزا هستند با قطارهای برقی جایگزین شدند.
- تا سال 1900 راه آهن زیرزمینی در بوستون، پاریس و بوداپست نیز به وجود آمده بود. مترو مسکو، با ایستگاه های پر طمطراقش، در سال 1930 ساخته شد.
- مترو پاریس در سال 1900افتتاح شد. این مترو در حال حاضر بیش از 300 ایستگاه دارد و از ورودی های زیادی برخوردار است که به شکل هنرمندانه ای طراحی شده اند.
