تفاوت سیستم های بای توربو و تویین توربو

اگرچه به نظر بسیاری توئین توربو و بای توربو تفاوتی با یکدیگر ندارند و هر دو بیانگر یک ترکیب هستند اما تفاوتی جزئی میان این دو سیستم توربو وجود دارد.بای توربو به معنای استفاده از دو توربوشارژر مختلف در یک موتور است درحالی که توئین توربو استفاده از دو توربوشارژر یکسان معنی می دهد. بهتر است کمی ساده تر بیان کنیم.

در سیستم بای توربو پیشرانه دو توربوشارژر با اندازه های مختلف مجهز می شود؛ یعنی یک توربوشارژر کوچک و یک توربوشارژر بزرگ. توربوشارژر کوچک در دور موتور پایین و هنگامی که گازهای اگزوز هنوز فشار زیادی ندارند مورداستفاده قرار می گیرد و چون دارای توربین کوچک تری است با فشار گاز پایین هم سریعاً دور گرفته و هوا را به پیشرانه تزریق می کند؛ اما پس از بالا رفتن دور موتور، توربوشارژر کوچک غیرفعال شده و توربوشارژر بزرگ تر وارد مدار می شود. بدین ترتیب پدیدهٔ تأخیر توربو تا حد زیادی از بین می رود چراکه در هر دور موتوری حداقل یکی از توربوشارژرها فعال هستند.

اما در سیستم توئین توربو، هر دو توربوشارژر کاملاً یکسان بوده و یک اندازه دارند. در این سیستم هر دو توربوشارژر همزمان فعال هستند. سیستم توئین توربو عمدتاً در پیشرانه های V شکل مورداستفاده قرار می گیرد و هر یک از توربوشارژرها هوای موردنیاز یک ردیف از سیلندرها را تأمین می کنند. مثلاً در یک موتور V8 یک توربوشارژر هوای چهار سیلندر سمت چپ و توربوشارژر دیگر هوای چهار سیلندر سمت راست را تأمین می کند؛ بنابراین در این سیستم همچنان کمی تأخیر توربو وجود دارد که البته خودروسازان معتبر با استفاده از تکنولوژی های جدید این تأخیر را به حداقل ممکن رسانده اند.

البته این نام گذاری همواره در همهٔ خودروسازان به این صورت رعایت نمی شود و ممکن است شرکتی به صورت برعکس از آن ها استفاده کند. به عنوان مثال شرکت مازراتی برای پیشرانهٔ V6 مدل مراک از نام بای توربو استفاده می کرد درحالی که این موتور مجهز به دو توربوشارژر یکسان و هم اندازه بود که هرکدام هوای موردنیاز یک ردیف سه تایی از سیلندرها را تأمین می کردند.

اما غیر از سیستم های توئین توربو و بای توربو، جهت از بین بردن پدیدهٔ تأخیر توربو و همین طور افزایش توان پیشرانه، برخی از خودروسازان سیستم پرخوران سومی را بنام توئین شارژر به کار گرفته اند. در این سیستم موتور هم به توربوشارژر و هم سوپرشارژر مجهز است. همان طور که می دانید سوپرشارژر نیروی موردنیاز جهت چرخش توربین خود را مستقیماً از پیشرانه می گیرد و با گازهای خروجی منیفولد اگزوز کاری ندارد؛ بنابراین در این سیستم چیزی بنام تأخیر توربو وجود ندارد چراکه سوپرشارژر همواره در هر دور موتوری فعال است؛ اما نقطه ضعف سوپرشارژر این است که کمی از توان موتور را می گیرد. به همین دلیل برخی از خودروسازان مانند فولکس واگن و ولوو از هردوی توربوشارژر و سوپرشارژر در پیشرانه های خود استفاده کرده اند.

نحوهٔ کار این سیستم بدین صورت است که در دور موتور پایین یعنی هنگامی که فشار گازهای خروجی کم است، سوپرشارژر فعال بوده و با اتصال به موتور نیروی موردنیاز خود را تأمین و هوا را به موتور تزریق می کند؛ اما وقتی دور موتور بالا رفت، سوپرشارژر غیرفعال شده و ارتباطش با موتور قطع می گردد. در این مرحله توربوشارژر که نیروی موردنیاز خود را از فشار گازهای خروجی تأمین می کند وارد مدار شده و هوا را به پیشرانه می رساند.

درنهایت آئودی هم راه حال دیگری را برای از بین بردن تأخیر توربو به کار برده است. این شرکت برای اولین بار مدل SQ7 خود را به سه توربوشارژر مجهز کرده که یکی از آن ها الکتریکی است یعنی نیروی موردنیاز برای چرخش توربین آن به صورت الکتریکی تأمین می شود. بدین ترتیب این توربوشارژر الکتریکی در هنگام پایین بودن دور موتور بدون نیاز به فشار گازهای خروجی فعالیت کرده و هوای موردنیاز پیشرانه را تأمین می کند. درنتیجه تأخیر دو توربوشارژر دیگر کاملاً از بین می رود.