مذاکره با فنلاندی ها

فنلاندی ها برای کلام ارزش بالایی قائل هستند که می توان بازتاب آن را در کم گویی و اجتناب آنان از صحبت‌های پیش پا افتاده و غیرضروری مشاهده کرد. آنها شنوندگان بهتری هستند تا صحبت کننده. این باور که فنلاندی ها مردمانی تودار و کم حرف هستند مربوط به گذشته است.

با این همه، کلام برای فنلاندیها امری جدی محسوب می شود و حرف مردم نیز برایشان مهم است. در ضرب المثل فنلاندی آمده است که گاو را از شاخش بشناس و مرد را از کلامش. یک فنلاندی آنچه را که می گوید به دقت در نظر می گیرد و از دیگران هم توقع چنین رفتاری را دارد. او به تعهدات کلامی و وعده های لازم الاجرا متعهد است.

ملاقات کنندگان باید به خاطر بسپارند که در یک گفتگوی بسیار اتفاقی مانند این که باید یک وقت با هم ناهاری بخوریم گفتگویی جدی تلقی می شود و فراموش کردن آن می تواند باعث ناراحتی شود.

فنلاندی ها به ندرت با غریبه ای وارد صحبت می شوند مگر انگیزه ای ناگهانی باعث این کار شود. همان طور که خارجی ها اغلب متوجه می شوند، فنلاندی ها در مترو، اتوبوس برقی و اتوبوس به طور عجیبی ساکت اند. آنها هم مانند همه افراد در هر جای دنیا هنگامی که در آسانسور هستند معذب می شوند.

فنلاندی ها شنونده های خوبی هستند و به میان پریدن صحبت دیگران را بی نزاکتی می دانند. فنلاندی ها هنگامی که صحبتی متوقف می شود عصبی نمی شوند زیرا از نظر آنها سکوت بخشی از ارتباط است. فنلاندی ها معمولا هنگام صحبت به زبان مادری شان هم با طمانینه صحبت می کنند. سرعت خواندن خبر در تلویزیون فنلاند برای بسیاری از خارجی ها خنده دار به نظر می آید و با وجودی که بسیاری از فنلاندی ها به زبان های خارجی بسیاری تسلط دارند با این حال هنگام صحبت به این زبان ها جانب احتیاط را حفظ می کنند.

با این وصف، فنلاندی ها هنگامی که موقعیت درست باشد، سلیس و پر نیرو صحبت می کنند. فنلاندی ها هنگامی که با غریبه ای تا حدی خوب آشنا می شوند، حاضرند از هر دری صحبت کنند و گفتگو در مورد مذهب و سیاست دیگر برایشان تابو نخواهد بود. فنلاندی ها یکی از پیشتازان جهان در مطالعه کتاب و روزنامه و استفاده از کتابخانه هستند و از این رو یک فرد فنلاندی معمولی نسبت به آنچه که در فنلاند و یا هر کجای دنیا می گذرد آگاه است.

مانند هر جای دیگر دنیا، سرگرمی های مشترک، سوژه معمول مکالمات و تبادل عقاید در فنلاند است و به راحتی می توان درباره فرهنگ و هنر یا ورزش گفتگو کرد. در سال های اخیر به سبب موفقیت های حاصله در این زمینه (غیر از مسابقات دوی سنتی طولانی و ورزش های زمستانی)، ورزش سوژه بسیار رایج دیگری شده است.

فنلاندی ها هنگام معرفی خود ابتدا نام و سپس نام خانوادگی خود را می گویند. زنانی هم که از نام پیش از ازدواج و هم فامیل همسر استفاده می کنند بدین ترتیب خود را معرفی می کنند. با وجودی که فنلاندی ها نسبت به عناوین رسمی خود آگاه و مغرورند اما به ندرت هنگام معرفی خود از این عناوین استفاده می‌کنند. در عوض، انتظار دارند که با عناوینی که دارند مانند دکتر ویرتانن، مدیر عامل ساولینن و غیره مورد خطاب قرار گیرند.

اما از خارجی ها انتظار رعایت این مورد را ندارند مگر عناوینی چون دکتر و پروفسور، آن هم اگر گوینده از آن باخبر باشد. در غیر این صورت، خارجی ها به راحتی می توانند فنلاندی ها را با آنچه که در زبان انگلیسی مرسوم است با اسامی خانم، مادام و یا آقا هر جور که مقتضی بدانند صدا کنند.

کاربرد سینَ بسیار متداول است و صدا کردن شخص با نام کوچک نیازمند رابطه نزدیک تری می باشد. صدا زدن نام شخص نسبتا راحت است به خصوص اگر معلوم باشد که دیدارهای کاری و یا تفریحی ادامه می یابد. با این همه برای این که دو نفر یکدیگر را با نام کوچک صدا بزنند لازم است مشترکا بر سر آن به توافق برسند. استفاده از نام کوچک را باید فرد بزرگ تر به کوچک تر پیشنهاد کند ولی اگر هم سن باشند یا زن و مرد، این موافقت با دست دادن و تماس چشمی با نفر دیگر و همزمان نام کوچک را بلند ذکر کردن و تکان خفیف سر صورت می گیرد. بلند کردن گیلاس اشناپس، شراب و یا شامپاین حال و هوای شاد به موقعیت ها می بخشد.

فنلاندی ها مانند بسیاری از مردم در به یاد داشتن نام افراد خیلی مصر نیستند. هنگام سلام و احوالپرسی یا یک مکالمه عادی؛ افراد علی رغم میزان آشنایی شان یکدیگر را با نام کوچک صدا می زنند و این از رسم آمریکایی ها وارد فرهنگ آنها شده است. با وجودی که شنیدن نام خود بسیار خوشایند است اما به فنلاندی ها برنمی خورد اگر هنگام خطاب نامشان را صدا نزنند.

از بازرگانان و افرادی که در ادارات دولتی کار می کنند انتظار می رود که کارت ویزیت ارائه دهند تا نام و عنوان شان در خاطر بماند. هنگام تبادل کارت ویزیت هیچ رسم خاصی در فنلاند وجود ندارد. برای بازدیدکننده از فنلاند، دریافت کارت ویزیت فرصت مناسبی برای پرسیدن چگونگی تلفظ نام فرد و یا معنی عنوان شخص است.

در چشم انداز بین المللی یا هنگام صحبت به زبان خارجی، به خصوص زبان انگلیسی، فنلاندی ها عادت کرده اند که از نظر سیاسی زبانی را که به طور معمول در آن اصطلاحات مردانه به کار می رود، با اصطلاحاتی که جنسیت در آن منظور نمی شود مانند رئیس جلسه تصحیح کنند یا هر جا که لازم باشد از ضمیر سوم شخص مفرد خنثی (که در زبان انگلیسی مونث و مذکر آن وجود دارد) استفاده کنند. در فنلاند چنین قاعده ای وجود ندارد. در عوض، ضمیر سوم شخص مفرد که هَن است در مورد هر دو جنس زن و مرد به کار می رود. ضمیر دیگری با پسوند می یِز (مرد) وجود دارد که در آن جنسیت مشخص نیست ولی بازدیدکنندگان می توانند قوانین زبانی را که به آن صحبت می کنند به کار ببرند.