اقتصاد شانگهای چین

ز 

شانگهای شلوغ ترین بندر جهان و نمایش دهنده اقتصاد پر رونق چین شناخته شده است. از سال 2019 میلادی، این شهر دارای تولید ناخالص 3.82 تریلیون یوآن معادل 539 میلیارد دلار آمریکا است که چیزی در حدود 4 درصد از تولید ناخالص کشور چین را شامل می شود. همچنین سرانه تولید ناخالص داخلی آن 157.138 یوآن معادل 22.186 دلار آمریکا است. شش صنعت بزرگ شانگهای که عبارتند از: خرده فروشی، دارایی، فناوری اطلاعات، املاک و مستغلات، ماشین سازی و تولید خودرو، که تقریبا نیمی از تولید ناخالص شانگهای را شامل می شود.

در سال 2019 سرانه متوسط درآمد خالص ساکنان این شهر (منظور از درآمد خالص، درآمدی است که مالیات آن پرداخت شده باشد) حدود 69.442 یوآن معادل 9808 دلار آمریکا بوده است که آن را به یکی از ثروتمندترین شهرهای چین تبدیل کرده است. همچنین این شهر طبق مطالعه ی واحد اقتصادی اکونومیست در سال 2017 به عنوان گران ترین شهر چین هم شناخته شده است. از سال 2020 میلادی شانگهای با پیشی گرفتن از هنگ کنگ، رتبه سِوم را در میان شهرهای ثروتمند جهان، بعد از نیویورک و پکن به دست آورد.

طبق پیش بینی های انجام شده توسط بخش اقتصاد آکسفورد، تولید ناخالص داخلی اسمی شانگهای در سال 2035 میلادی به 1.3 تریلیون دلار آمریکا می رسد که همین امر منجر می شود این شهر به عنوان رتبه اول تولید ناخالص داخلی چین را به دست آورد.در دهه 1930میلادی این شهر لقب بزرگ ترین و مرفه ترین شهر در شرق آسیا را یدک می کشید. در سال 1990 میلادی بود که بازسازی این شهر به صورت برق آسایی شروع شد. در دو دهه اخیر رشد شانگهای بسیار سریع بود، به طوری که این رشد بین سال های 1992 تا 2008 (تا قبل از بحران مالی 2007، 2008) دو رقمی بود.

پس از جنگ جهانی دوم بود که اقتصاد شانگهای جان دوباره ای گرفت، به طوری که تولیدات کشاورزی و صنعتی در سال 1949 میلادی با 51.5 درصد رشد مواجه شد و تا سال 1952 میلادی به 94.2 درصد رسید. در آن زمان این شهر شامل 20 منطقه شهری و 10 منطقه حومه نشین بوده است. در 17 ژانویه 1958 میلادی جیادینگ، باوشان و شانگهای در جیانگ سو بخشی از شهرداری شدند که مساحت را به 863 هزار متر مربع گسترش دادند.

در دسامبر سال بعدی بود که منطقه شانگهای پس از اضافه کردن مناطق اطراف جیانگ سو که عبارتند از: چونگمینگ، جینشان، چینگپو، قنگشیان، چوانشا و نانهای، مساحت آن به 5910 کیلومتر مربع گسترش یافت و تقسیمات اداری به 10 منطقه شهری و 10 شهرستان تغییر یافت.بندر شانگهای به عنوان قلب صنعتی چین با ماهرترین کارگران توانست در دهه های 1950 و 1960 میلادی به مرکزی برای چپ های متعصب تبدیل شود.

در طول انقلاب فرهنگی (دربین سال های 1966 تا 1976 میلادی) که بیش از یک میلیون نفر از جامعه این شهر را درگیر کرد، 310.000 نفر به نادرست محاکمه شده و چیزی در حدود 11.500 نفر مورد آزار، اذیت و شکنجه قرار گرفته و یا به مرگ دچار شدند. با همه این فراز و نشیب ها هیچ وقت ماشین اقتصادی شانگهای از قافله عقب نماند و توانست نرخ رشد مثبت سالانه خود را حفظ کند.