رزین اپوکسی پودری

رزین های اپوکسی دسته مهمی از مواد پلیمری هستند که مشخصه اصلی آنها حضور گروه اپوکسی یا اکسیران می باشد.وجود گروه آروماتیک در زنجیره اصلی ساختار شیمیایی رزین های اپوکسی باعث مقاومت شیمیایی بالای آنها در برابر شرایط خوردگی شدید می شود و همینطور به دلیل وجود گروههای هیدروکسیل قطبی و اتری چسبندگی خوبی به گروه وسیعی از مواد مانند فلزات، چوب، بتون، شیشه، سرامیک و بسیاری از پلاستیک ها دارند.

رزین اپوکسی در سال 1909 توسط یک شیمیدان روسی به نام پریلشاژو تهیه شد. وی نخستین کسی بود که واکنش بین الفین ها و پروکسی بنزوئیک اسید ها را که تشکیل اپوکسید می دادند، گزارش کرد. در سال 1940 برای اولین بار، دی گلیسیدیل بیس فنل A از واکنش بیس فنل A و اپی کلروهیدرین تولید شد و شرکت سیبا نخستین شرکتی بود که تولید صنعتی این رزین را آغاز کرد و هم اکنون شرکت های بسیاری در جهان آن را تولید می کنند.

شماتیک تهیه رزین اپوکسی بر پایه بیس فنل A در زیر آورده شده است. برای تهیه رزین اپوکسی می توان از کاتالیزورهای متفاوتی مانند هیدروکسید سدیم، نمک های لیتیوم و نمک های آمونیوم کواترنر استفاده کرد.رزین های اپوکسی مشتق شده از بیس فنل A بسته به خصوصیات نهایی مورد نظر اغلب با پلی استرها، انیدریدها، آمین ها، پلی یورتان، فنولیک ها یا پلی آمیدها پخت می شوند. پخت رزین اپوکسی فرایندی گرمازاست که می تواند در حد چند ثانیه تا چند هفته طول بکشد.

انتخاب عامل پخت بر فرایند پخت سیستم مانند سرعت پخت، دمای پخت، گرمای آزاد شده و گرانروی سیستم تأثیرگذار است. همچنین عامل پخت با تعیین نوع پیوند و میزان شبکه­ ای شدن سیستم بر مقاومت شیمیایی و حرارتی، خواص فیزیکی، مکانیکی و الکتریکی نهایی محصول تأثیرخواهد گذاشت. رزین های اپوکسی جامد به دلیل طول زنجیره بلندتر فاصله بیشتری بین پیوندهای عرضی ایجاد می کند، در نتیجه انعطاف پذیری و استحکام آن بهبود می یابد.