حذف آرسنیک از آب آشامیدنی با انعقاد و لخته سازی

حذف آرسنیک از آب آشامیدنی با انعقاد و لخته سازی:
در روش های تصفیه و حذف ذرات کلوئیدی، یکی از تکنیک هایی که در تصفیه شیمیایی فاضلاب و آب مورد استفاده قرار می‌گیرد، انعقاد و لخته سازی می باشد.

برای پیاده سازی این روش به منظور حذف آرسنیک از ترکیباتی همچون آلوم، سولفات آهن و کلرید آهن استفاده می‌شود. اضافه شدن این ترکیبات به آب باعث می‌شود در مدت زمان بسیار کوتاه و حدود یک دقیقه، ذرات و یون ها با بار منفی به هم متصل هم متصل شده و در نهایت منجر به اتصال آرسنیک به این رشته ها خواهند شد. در نهایت لخته های ایجاد شده به کمک تجهیزات مختلف از قبیل فیلترها جمع آوری خواهند شد.

به منظور افزایش راندمان حذف آرسنیک با کمک انعقاد، لازم است به PH آب توجه شود. چون هر یک از این ترکیبات از قبیل آلوم و کارید آهن در PH های متفاوتی بهتر فرآیند انعقاد و لخته سازی را انجام می دهند. به عنوان مثال، آلوم در PH حدود 6 تا 8 بسیار خوب عمل نموده و این در حالیست که برای کلرید آهن باید PH کمتر از 8 باشد.

علیرغم کارایی بالای این روش، برخی محدودیت ها در آن وجود دارد که از جمله آنها می توان به کاهش کارایی در PH کمتر از 8 اشاره نمود. علاوه براین، در برخی از شرایط نیاز به دوزهای بسیار بالایی از مواد منعقد کننده می باشد که می تواند منجر به بروز مشکلات دیگری گردند.

ته نشینی آرسنیک با آهک:
از دیگر روش های مورد استفاده برای کاهش مقدار آرسنیک در آب می توان به استفاده از آهک برای این منظور اشاره نمود. در واقع استفاده از آهک یکی از روش های ته نشینی می باشد که بازدهی بالایی نداشته و 40 تا 70 درصد از مقدار ترکیبات مورد نظر را حذف خواهد کرد. به همین دلیل این روش بیشتر به عنوان یک روش پیش تصفیه برای سایر روش ها مورد استفاده قرار می‌گیرد و به تنهایی موثر نخواهد بود. در این روش مواد جامد رسوب شده بسیار بالا می باشد که به عنوان یک نقطه ضعف برای این روش به شمار می رود.

حذف آرسنیک با جذب سطحی:
ورود برخی از ترکیبات و مواد به آب باعث می‌شود تا عناصر موجود در آب جذب این مواد شوند. از این خاصیت می توان استفاده نمود و ترکیباتی که قادر به جذب آرسنیک هستند را جذب کرد. ترکیباتی همچون آلومینای فعال، اکسید آهن هیدراته، اکسید تیتانیوم، اکسید سیلیکون، شن و ماسه و خاک رس از جمله ترکیباتی هستند که قادر به جذب آرسنیک موجود در آب هستند.

نکته بسیار مهم در استفاده از ترکیباتی همچون آلومینای فعال برای حذف آرسنیک، احیای منظم به منظور افزایش راندمان فرآیند حذف می باشد. عبور مدام آب های حاوی آرسنیک از ستون های حاوی آلومینای فعال باعث کاهش کارایی آنها شده و به همین دلیل لازم است اقدامات برای احیای مجدد آنها صورت گیرد. برای احیای آلومینای فعال می توان از سود سوزآور استفاده نمود.

نکته بسیار مهم در این روش این است که، ممکن است در نهایت مقدار آلومینیوم موجود در آب تا حد زیادی افزایش پیدا کند. علاوه براین، مقدار PH محیط باید تنظیم گردد تا کارایی کاهش نیابد.

حذف آرسنیک از آب با تبادل یونی:
روش تبادل یونی شباهت زیادی با جذب سطحی دارد، با این تفاوت که در این روش از دانه های رزین استفاده می‌شود. نکته بسیار مهم در این روش این است که ابتدا لازم است فرآیند اکسیداسیون صورت گرفته و آرسنیت به آرسنات تبدیل شود.

پس از انجام این فرایند و عبور آب از بستر رزینی منجر به حذف آرسنات ها می گردد. همانند روش جذب سطحی، به مرور قدرت و کارایی دانه های رزین کاهش یافته و همان طور که در مطلب کاربرد رزین در تصفیه آب اشاره شد، با ترکیبات مختلف از جمله محلول آب و نمک باید فرایند احیای رزین صورت گیرد.