ترکیبات فلز لیورموریم

عنصر لیورموریوم ایزوتوپ های فراوانی ندارد. نخستین ایزوتوپ شناسایی شده آن، رادیو ایزوتوپ 293Lv است که در سال 2000 میلادی کشف و ردیابی شد. از آنجاییکه عنصر لیورموریم، عنصری مصنوعی است، بنابراین هیچ ایزوتوپ پایداری ندارد. این عنصر در حقیقت به صورت سنتزی و در رآکتور های هسته ای ساخته شده است. در نتیجه نمی توان برای لیورموریم جرم اتمی استاندارد تعریف کرد. تاکنون 4 ایزوتوپ پرتوزا از عنصر لیورموریوم شناسایی شده است. پنجمین ایزوتوپ احتمالی با عدد جرمی 294 گزارش شده که هنوز تایید نشده است.

لازم به ذکر است که ایزوتوپ های سنگین تر لیورموریوم از ایزوتوپ های سبک تر آن پایدارتر هستند. رادیو ایزوتوپ 293Lv پایدار ترین ایزوتوپ لیورموریوم با نیمه عمر 57 میلی ثانیه است. بعد از رادیوایزوتوپ 293Lv، رادیو ایزوتوپ تایید نشده 294Lv با نیمه عمر 54 میلی ثانیه، ایزوتوپ پایدار بعدی آن می باشد. سه ایزوتوپ پرتوزای دیگر آن نیز نیمه عمرهایی در حد میلی ثانیه دارند (رادیو ایزوتوپ 291Lv با نیمه عمر 19 میلی ثانیه، رادیو ایزوتوپ 292Lv با نیمه عمر 13 میلی ثانیه و رادیو ایزوتوپ 290Lv با نیمه عمر 8.3 میلی ثانیه). همانطور که مشخص است ایزوتوپ های رادیواکتیو این عنصر دارای جرم های اتمی در محدوده 290 تا 293 amu می باشند.

هسته های اتم های سنگین در واکنش های هسته ای تولید می شوند که در طی آن، دو هسته با اندازه غیر یکسان در یک هسته ترکیب می شوند. هرچه دو هسته از لحاظ جرم، غیر برابرتر باشند، احتمال واکنش میان آن دو بیشتر خواهد بود. ترکیب شیمیایی ساخته شده از هسته های سنگین تر به هدفی تبدیل می شود که می تواند توسط پرتو های هسته های سبک تر بمباران گردد. دو هسته تنها زمانی می توانند با یکدیگر ادغام شوند که به اندازه کافی به هم نزدیک شده باشند. می دانید که هسته ها دارای بار مثبت اند، پس به خاطر دافعه الکترواستاتیکی، یکدیگر را دفع می کنند. در حالی که بر همکنش های قوی می تواند بر این دافعه غلبه کند.

وقتیکه دو هسته به هم نزدیک می شوند، معمولا به مدت 10 تا 20 ثانیه در کنار هم باقی می مانند، سپس از هم جدا می شوند. اگر همجوشی میان آنها اتفاق افتد، ادغام موقت (که هسته مرکب نام دارد) یک حالت برانگیخته خواهد بود. برای از دست دادن انرژی برانگیختگی و رسیدن به حالت پایدار تر، یک هسته مرکب می شکافد و یا یک یا چند نوترون را بیرون می اندازد. حال اگر انرژی ترکیبی دو هسته نا برابر زیاد نباشد، نیرو های دافعه بین هسته ها بر آن غلبه کرده و واکنش شکست خواهد خورد.

جهت تولید یک هسته منفرد، هدف بایستی در مدت زمان نسبتا زیادی بمباران شود. هسته تازه تولید شده به یک آشکار ساز منتقل می شود که هسته را متوقف می کند. محل دقیق ضربه آتی بر روی آشکار ساز، انرژی آن و زمان ورود ثبت می گردد. مشخصات هسته پس از ثبت فروپاشی، مجددا ثبت می شود و مکان، انرژی و زمان فروپاشی اندازه گیری می گردد.

از آنجاییکه عنصر شماره 116 جدول تناوبی عناصر به مقدار بسیار کم تولید شده است، بنابراین کاربرد خاصی خارج از پژوهش های علمی، تحقیقاتی- هسته ای ندارد. به بیان دیگر، به دلیل نیمه عمر بسیار کم آن، این عنصر عملا کاربرد تجاری ندارد.پیش بینی می شود که عنصر لیورموریم بتواند با عناصر اکسیژن و هالوژن ها واکنش دهد. در این صورت اکسید، هالید ها و یا حتی اکسی هالید ها را ایجاد نماید. از جمله ترکیبات احتمالی آن می توان به دی هیدرید لیورموریم یا لیورموران (LvH2) و تترا کلرید لیورموریم (LvCl4) اشاره کرد.

همانطور که گفته شد، عنصر لیورموریوم در طبیعت وجود خارجی ندارد. همچنین لیورموریوم اینقدر نا پایدار است و نیمه عمری کوتاهی دارد، که هر مقداری از آن ایجاد شود، به سرعت به بقیه عناصر تبدیل می شود. بنابراین دلیلی برای در نظر گرفتن اثرات و خطرات سلامتی آن وجود نخواهد داشت. به عبارت دیگر، عنصر شماره 116 جدول تناوبی حتی نقش زیست شناختی مشخصی نیز ندارد. اما با توجه به پرتوزا بودن، سمی محسوب می شود. بنابراین در هنگام کار با آن، بایستی حتما مراقب بود.