کاربرد های فلز تنسین

عنصر تنسین ایزوتوپ های فراوانی ندارد. نخستین ایزوتوپ های شناسایی شده آن، رادیو ایزوتوپ های 293Ts و 294Ts است که در سال 2009 میلادی کشف و ردیابی شدند. از آنجاییکه عنصر تنسین، عنصری مصنوعی است، بنابراین هیچ ایزوتوپ پایداری ندارد.

این عنصر در حقیقت به صورت سنتزی و در رآکتور های هسته ای ساخته شده است. در نتیجه نمی توان برای تنسین جرم اتمی استاندارد تعریف کرد. تاکنون تنها همان 2 ایزوتوپ پرتوزای اشاره شده در بالا، از این عنصر شناسایی شده است.

لازم به ذکر است که ایزوتوپ سنگین تنسین از ایزوتوپ سبک تر آن پایدار تر است. رادیو ایزوتوپ 294Ts پایدار ترین ایزوتوپ تنسین با نیمه عمر 51 میلی ثانیه است. بعد از آن، ایزوتوپ رادیواکتیو 293Ts با نیمه عمر 20 میلی ثانیه است. همانطور که مشخص است ایزوتوپ های این عنصر دارای جرم های اتمی در محدوده 293 تا 294 amu می باشند.

از آنجاییکه عنصر شماره 117 جدول تناوبی عناصر خیلی کم تولید شده است، بنابراین کاربرد خاصی خارج از پژوهش های علمی، تحقیقاتی- هسته ای ندارد. به بیان دیگر، به دلیل نیمه عمر بسیار کم آن، این عنصر عملا کاربرد تجاری ندارد.

پیش بینی می شود که عنصر تنسین بتواند با عناصر اکسیژن و هالوژن ها واکنش دهد. در این صورت اکسید، هالید ها و یا حتی اکسی هالید ها را تشکیل دهد. از جمله ترکیبات احتمالی آن می توان به منو هیدرید تنسین (TsH)، کلرید تنسین (TsCl)، تالیم تنسین (TlTs) و نیهونیم تنسین (NhTs) اشاره کرد. لازم به ذکر است که این عنصر جدید نیز مانند سایر هالوژن ها مممکن است بتواند مولکول Ts2 را تشکیل دهد.

همانطور که گفته شد، عنصر تنسین در طبیعت وجود خارجی ندارد. همچنین تنسین اینقدر نا پایدار است و نیمه عمری کوتاهی دارد، که هر مقداری از آن ایجاد شود، به سرعت به بقیه عناصر تبدیل می شود. بنابراین دلیلی برای در نظر گرفتن اثرات و خطرات سلامتی آن وجود نخواهد داشت. به عبارت دیگر، عنصر شماره 117 جدول تناوبی حتی نقش زیست شناختی مشخصی نیز ندارد. اما با توجه به پرتوزا بودن، سمی محسوب می شود. بنابراین در هنگام کار با آن، باید حتما مراقب بود.