تجزیه بی کربنات سدیم در صنایع

تجزیه بی کربنات سدیم در صنایع:
بی کربنات سدیم یک جامد سفید بلوری است، اما اغلب به صورت یک پودر خوب ظاهر می شود. طعم کمی شور و قلیایی شبیه طعم جوش شیرین دارد.

شکل معدنی طبیعی آن ناکولیت است. بی کربنات سدیم در میان ترکیبات سدیم، یکی از موادی است که کمترین قلیائیت را دارد. این جز component ماده معدنی نترون است و در بسیاری از چشمه های معدنی محلول یافت می شود.

بی کربنات سدیم در دمای اتاق، به فرم جامد است. حلالیت یا توانایی حل شدن ماده در آب نیز از دیگر ویژگی های فیزیکی این ماده است. بی کربنات سدیم در آب محلول است و می تواند از طریق تبخیر از آب جدا شود.

محلول مولار 1 درصد مولد جوش شیرین در آب در دمای اتاق دارای pH برابر 8.3 است. این عدد نشان دهنده قلیایی بودن جوش شیرین است که مزه تلخ آن را به خود اختصاص می دهد.

تجزیه فرآیندی است که با استفاده از گرما تجزیه یک ماده به اجزای ساده تر و متفاوت از ماده اصلی انجام می شود.

هنگامی که تا دمای بالاتر از 50 درجه سانتیگراد (122 درجه فارنهایت) گرم می شود، بی کربنات سدیم تجزیه می شود یا از هم جدا می شود و بیشتر دی اکسید کربن (CO2) و آب (H2O) با مقادیر کمی کربنات سدیم (NaCO3) تشکیل می دهد. تجزیه یک تغییر شیمیایی است.

ساختار بی کربنات سدیم:
بی کربنات سدیم از اختلاط مولکول های کربن، سدیم، هیدروژن و اکسیژن تشکیل می شود. این مخلوط که به جوش شیرین نیز معروف است، در واقع نوعی نمک است.

جوش شیرین چیست؟
جوش شیرین یک عامل خمیرمایه است و در واقع یک پودر کریستالی سفید است که به طور طبیعی قلیایی یا پایه است. جوش شیرین هنگامی فعال می شود که با مواد مایع و اسیدی ترکیب شود.

با فعال شدن، دی اکسید کربن تولید می شود که اجازه می دهد کالاهای پخته شده بلند شوند و سبک و کرکی شوند. جوش شیرین را با فرمول شیمیایی NaHCO3 می شناسند، که در کالاهای پخته شده مانند کیک، کلوچه استفاده می شود.

تاریخچه بی کربنات سدیم یا جوش شیرین:
هزاران سال است که مردم از بی کربنات سدیم استفاده می کنند. مصریان باستان از رسوبات طبیعی این ماده معدنی برای تمیز کردن دندان های خود و ساختن رنگ برای نوشتن استفاده می کردند. در دهه 1830، نانوایان نیویورک برای تهیه نان شروع به افزودن بی کربنات سدیم و شیر ترش به خمیر کردند.