فرآیند تولید نرم کن پارچه

فرآیند تولید نرم کن پارچه:
ترکیبات نرم کننده پارچه به طور کلاسیک از نمک های آمونیوم کواترنر پلی آلکیل و به طور خاص از مواد نرم کننده پارچه آمونیوم کواترنر متصل به استر دارای یک یا چند زنجیره آلکیل کاملا اشباع شده، تشکیل شده است.

این سورفاکتانت ها به دلیل ساختار و حلالیت کم از ویژگی های امولسیون ضعیف برخوردار هستند. بنابراین، افزودن یک روغن، به ویژه روغن سیلیکون، به ترکیب نرم کننده پارچه به دلیل ادغام ذرات منجر به بی ثباتی محصول، بسیار دشوار است.

نرم کن ها از متداول ترین مواد شیمیایی نساجی هستند. بیشتر نرم کن ها از مولکول هایی تشکیل شده اند که دارای هر دو ماده، آبگریز و یک جز آب دوست هستند.

نرم کن ها با توجه به انواع و ساختارهای یونی آن ها می توانند: به عنوان (کاتیونی، آنیونی یا غیر یونی) دسته بندی شوند.

این کلاس ها خصوصیات مختلفی دارند و هر کدام در موارد خاص مزایای خاص خود را دارند. بیشتر نرم کن ها حلالیت کمی در آب دارند و آن ها معمولاً به صورت روغن در امولسیون های آب حاوی 20-30٪ مواد جامد تهیه می شوند.

اصطلاح احساس دست در نساجی چیست؟
احساس پارچه یا لباس در هنگام لمس به عنوان "دست" آن شناخته می شود. که به آن احساس دست می گویند. احساس دست مهم است و اصلاح دست یکی از متداول ترین اهداف در اتمام پارچه است.

درمان هایی که باعث انعطاف پذیری بیشتر پارچه می شوند، تأثیر نرمی و لطافت را به آن ها می دهد.نرمی از انعطاف پذیری بیشتر فیبرها و کاهش اصطکاک بین الیاف حاصل می شود.

ماده ای که می تواند الیاف نساجی را انعطاف پذیرتر کرده و سطح الیاف را روان کند، می توان به عنوان نرم کننده استفاده کرد.

اصطلاح دست موقت در نساجی چیست؟
دست سازی اثر مخالف نرم شدن دارد. سازندگان، دست سفتی را به الیاف و پارچه اضافه می کنند. موادی که باعث سفت شدن الیاف می شود، اتصال الیاف به یکدیگر یا افزایش اصطکاک بین الیاف می توانند محصولات نساجی سفت تری ایجاد کنند.

امکان دارد اتمام کارهای دستی به صورت موقت یا با دوام باشد. یک سازنده دست موقت، به منظور بهبود ویژگی های دوخت پارچه یا افزودن وزن و قابل توجه تر نشان دادن پارچه برای مصرف کننده، به آن نرم کن اضافه می کند. نشاسته اصلاح شده و پلی وینیل الکل متداول ترین مواد شیمیایی برای به وجود آوردن احساس خوب دست در صنعت نساجی هستند.

از آنجا که این ترکیبات محلول هستند و یا در آب قابل پخش هستند، می توان آن ها را با پر کردن از محلول های آبی و به دنبال آن خشک کردن استفاده کرد. پلیمرهای حاوی وینیل استات، کوپلیمرهای اکریلیک و پلیمرهای حرارتی ساز، سازنده دست با دوام تری هستند.

یعنی این دسته از ترکیبات در به وجود آوردن احساس دست مواد کارآمدی هستند. آن ها معمولاً محلول های آبی، امولسیون یا پراکندگی هستند و می توانند با استفاده از یک فرآیند پخت خشک روی پارچه ها استفاده شوند.

پلیمرهای ترموست کننده اتصالات عرضی بالقوه برای الیاف سلولز هستند، اما عملکرد آن ها عمدتا توسط پلیمریزاسیون در سطح الیاف در مرحله پخت کاربرد است. پلیمرهای حاوی وینیل استات و کوپلیمرهای اکریلیک با مکانیزم مشابه نشاسته و پلی وینیل الکل عمل می کنند، اما می توانند فیلم های محلول در آب را روی سطح فیبر تشکیل دهند و بنابراین شستشو با دوام هستند.

اتمام پارچه باعث بهبود دسته، مقاومت در برابر چین و چروک، مقاومت در برابر لکه یا خاک می شود. روان کننده هایی مانند سیلیکون ها یا ترکیبات پلی اتیلن ممکن است با افزایش تحرک فیبر و نخ در ساختار پارچه، مقاومت در برابر سایش فلکس را بهبود ببخشند.

آن ها اثر کمتری بر مقاومت در برابر سایش پارچه دارند، زیرا این خاصیت بیشتر از اتصال فیبر و نخ، به اتصال فیبر خوب بستگی دارد. این نرم کننده ها باعث افزایش مقاومت پارگی و کشیدگی پارچه های ویسکوز با رزین می شوند. اما مقاومت در برابر سایش صاف را کاهش می دهند و مقاومت در برابر سایش فلکس را تحت تأثیر قرار می دهند.