طبقه بندی آمین ها:
آمین ها را می توان با توجه به ماهیت و تعداد جایگزین های موجود در نیتروژن طبقه بندی کرد.
آمین ها، آلکیل و آریل به طور یکسان، بر اساس تعداد اتم های کربن مجاور نیتروژن در سه گروه سازمان یافته اند. این ترکیبات آلی جزو بازها به شمار می روند و شامل یک اتم نیتروژن مرکزی و یک یا دو یا سه گروه آلکیل متصل به آن هستند، که به ترتیب آمین نوع یک، آمین نوع دو و آمین نوع سه نامگذاری می شوند:
آمین های اولیه (1 درجه):
آمین های اولیه هنگامی به وجود می آیند که یکی از سه اتم هیدروژن موجود در آمونیاک توسط یک گروه آلکیل یا آمین معطر جایگزین شود. آمین های اولیه مهم شامل متیل آمین، بیشتر اسیدهای آمینه و عامل بافر هستند، در حالی که آمین های معطر اولیه شامل آنیلین هستند.
آمین های ثانویه (2 درجه):
خاصیت بازی آمین نوع دوم از بقیه بیشتر بوده. آمین های ثانویه دارای دو جایگزین آلی (آلکیل، آریل یا هر دو) هستند، که همراه با یک هیدروژن به نیتروژن متصل می شوند. نمایندگان مهم شامل دی متیل آمین می باشند. در حالی که نمونه ای از یک آمین معطر می تواند دی فنیل آمین باشد.
آمین های سوم (3 درجه):
در آمین های نوع سوم، نیتروژن دارای سه جایگزین آلی است. به عنوان مثال می توان به تری متیل آمین که بوی خاص ماهی دارد و EDTA اشاره کرد. زیرشاخه چهارم با اتصال جایگزین های متصل به نیتروژن تعیین می شود:
آمین های حلقوی یا آمین های ثانویه یا آمین نوع سوم هستند. نمونه هایی از آمین های حلقوی شامل حلقه آزیریدین 3 عضوی وحلقه پیپریدین شش عضوی می باشد.
همچنین وجود چهار جایگزین آلی روی نیتروژن امکان پذیر است. این گونه ها آمین نیستند، بلکه کاتیون های آمونیوم رباعی هستند و دارای یک مرکز نیتروژن باردار می باشند. نمک های آمونیوم کواترنر با انواع مختلفی از آنیون ها وجود دارد.
نامگذاری آمین ها:
آمین ها به چندین روش نامگذاری می شوند. به طور معمول، به این ترکیب پیشوند آمینو یا پسوند آمین داده می شود. پیشوند "N-" جایگزینی را روی اتم نیتروژن نشان می دهد. به یک ترکیب آلی با چندین گروه آمینه دی آمین، تری آمین، تترا آمین و غیره گفته می شود.
برای مثال: آمین های پایین با پسوند آمین نامگذاری می شوند. مانند: متیل آمین و آمین های بالاتر دارای پیشوند آمینو به عنوان یک گروه عملکردی هستند. مانند 2-آمینوپنتان.