مکانیزم عملکرد فلوکولانت

مکانیزم عملکرد فلوکولانت:

نحوه ی عملکرد فلوکولانت ها شامل چهار مرحله زیر می باشد:

• اختلاط سریع.
• انعقاد.
• لخته سازی.
• ته نشینی.

در واقع مکانیزم عمل کمک منعقد کننده به گونه ای است که فرآیند انعقاد رو تکمیل کرده و ریز لخته حاصل از عملکرد منعقدکننده ها را به صورت لخته های درشتر و سنگین تر در آورده، که باعث ته نشینی، جداسازی و تصفیه بهتر می گردد.

به بیان ساده تر فلوکولانت به نوعی مکمل منعقد کننده می باشد. یعنی پس از اینکه کلوئیدها و ذرات معلق با منعقد کننده ها واکنش می دهند، سپس لخته ها ریز معلقی تشکیل می شوند که برای ته نشینی نیاز به این دارند تا سنگین تر و حجیم تر و بزرگ تر شوند. این کار به کمک فلوکولانت یا کمک منعقد کننده ها صورت می پذیرد.

قبل از لخته سازی، کلوئیدها صرفاً در یک مایع معلق هستند و در واقع در محلول حل نمی شوند. در سیستم لخته شده، تشکیل فلاک های سنگین وجود ندارد، زیرا تمام لخته ها در حالت تعلیق قرار دارند. عملکرد فلوکولانت ها معمولاً توسط معیارهای ماکروسکوپی مانند سرعت حل و فصل مانع، کدورت فوق طبیعی، زمان مکش مویرگی، مقاومت در برابر فیلتراسیون و سایر روش های ماکروسکوپی ارزیابی می شود.

بهتر است بدانید که هر چه وزن فلاک ها یا لخته های تشکیل شده بیشتر باشد، یعنی سنگین تر و حجیم تر باشند، سرعت ته نشینی آن ها نیز بیشتر می شود و فرآیند کواگولاسیون بهتر رخ می دهد. کارایی فلوکولانت بسیار فراتر از کارایی کاتالیزورهاست.

میزان یا دوز مصرف کمک منعقد کننده:
میزان دوز مصرف مواد منعقد کننده و کمک منعقد کننده توسط جار تست مشخص می گردد و سپس به آب تزریق می گردد. لازم است توجه داشت که نحوه هم زدن آب و سرعت آن باید شدید باشد. همچنین تزریق ماده فلوکولانت به سیستم مورد نظر باید در متلاطم ترین حالت سیال صورت گیرد.