سولفید آهن (II) یکی از ترکیبات شیمیایی و از خانواده مواد معدنی می باشد. سولفیدهای آهن غیر استوکیومتری، اغلب کمبود آهن دارند و به رنگ خاکستری متمایل به سیاه و محلول در اسید هستند و البته به میزان کمی هم در آب حل می شوند!
از جمله کاربردهای سولفید آهن در زیست شناسی و بیوشیمی می باشد. این ترکیب در اثر خوردن کمی سمی است. با اسیدها واکنش داده و گاز سولفید هیدروژن سمی تولید می کند و جزء دسته مواد خطرناک در نظر گرفته شده است. این ماده در اثر خوردن کمی سمی است و جزء دسته مواد شیمیایی خطرناک در نظر گرفته می شود.
سولفیدهای آهن به طور گسترده ای به صورت پروتئین های آهن و گوگرد در طبیعت ظاهر می شوند. از آنجا که مواد آلی در شرایط کم اکسیژن (یا حضور اکسیژن) مانند مرداب ها یا مناطق مرده دریاچه ها و اقیانوس ها تحلیل می روند، باکتری های کاهنده، سولفات های مختلف موجود در آب را کاهش می دهند و باعث تولید سولفید هیدروژن می شوند.
مقداری از سولفید هیدروژن با یون های فلزی موجود در آب یا جامد واکنش داده و آهن یا سولفیدهای فلزی تولید می کند که محلول در آب نیستند. این سولفیدهای فلزی مانند سولفید آهن (II) اغلب سیاه یا قهوه ای هستند و منجر به رنگ لجن می شوند! پیروتیت یک ماده زائد باکتری Desulfovibrio، از جمله باکتری های کاهش دهنده سولفات است.
وقتی تخم مرغ برای مدت طولانی پخته شود، ممکن است سطح زرده سبز شود. این تغییر رنگ به دلیل سولفید آهن (II) است که به صورت واکنش آهن حاصل از زرده با سولفید هیدروژن آزاد شده از سفیده تخم مرغ در اثر حرارت ایجاد می شود. این واکنش در تخم مرغ های مانده تر، با سرعت بیشتری اتفاق می افتد زیرا سفیده ها قلیایی ترند.
از وجود سولفور آهن به عنوان رسوب قابل مشاهده سیاه در محیط رشد آگار آهن پپتون، می توان برای تشخیص بین میکروارگانیسم هایی که آنزیم متابولیزه کننده سیستئین دسولفیدراز را تولید می کنند و آنهایی که تولید نمی کنند، استفاده کرد.
آگار آهن پپتون حاوی آمینو اسید سیستئین و یک نشانگر شیمیایی، سیترات فریک است. تخریب سیستئین باعث آزاد شدن گاز سولفید هیدروژن می شود که با سیترات فریک واکنش داده و سولفید آهن تولید می کند.