رینی نیکل و کاربرد آن

کاتالیزور رینی نیکل پودری حاصل از آلیاژ نیکل-آلومینیوم و به رنگ نقره ای روشن می باشد که در آب نامحلول است. از این ماده برای تقویت عملکرد شیمیایی در ساخت مواد مصنوعی و فرآوری روغن نباتی و نفت استفاده می شود.نیکل اسفنجی که نام دیگر این ماده است، اگر در معرض هوا یا رطوبت قرار بگیرد، و اگر به اندازه کافی گرم شود، شعله ور می گردد. نیکل Raney به عنوان معرف و کاتالیزور در شیمی آلی استفاده می شود.

این ماده در سال 1926 میلادی توسط مهندس آمریکایی موری رنی برای هیدروژناسیون روغن های گیاهی ساخته شده است.آلیاژ Ni-Al با حل شدن نیکل در آلومینیوم مذاب و به دنبال آن خنک سازی، تهیه می شود. بسته به نسبت Ni: Al، خنثی سازی مراحل مختلفی را شامل می شود.

در طی فرآیند خنک سازی، مقادیر کمی از فلز سوم، مانند روی یا کروم، برای افزایش فعالیت کاتالیزور حاصل اضافه می شود. این فلز سوم "پروموتر" نامیده می شود. پروموتر مخلوط را از یک آلیاژ باینری به یک آلیاژ سه تایی تغییر می دهد، که می تواند منجر به خواص مختلف در حین فعال شدن گردد.

تشکیل آلومینات سدیم، مستلزم استفاده از محلول هایی با غلظت بالای هیدروکسید سدیم برای جلوگیری از تشکیل هیدروکسید آلومینیوم است که در غیر این صورت به صورت بایریت رسوب می کند، از این رو از محلول های هیدروکسید سدیم با غلظت حداکثر 5 میلی متر استفاده می شود.

دمای مورد استفاده برای شستشوی آلیاژ تأثیر قابل توجهی بر خصوصیات کاتالیزور دارد. معمولاً شستشو بین 70 تا 100 درجه سانتی گراد انجام می شود. سطح نیکل Raney (و به طور کلی کاتالیزورهای مرتبط) با افزایش دمای شستشو کاهش می یابد.

این امر به دلیل بازآرایی ساختاری درون آلیاژ است که ممکن است مشابه پخت باشد، جایی که رباط های آلیاژ در دماهای بالاتر شروع به چسبیدن به یکدیگر می کنند و منجر به از بین رفتن ساختار متخلخل می شوند.

نیکل رینی قابل اشتعال است. فلز نیکل جزء دسته مواد "مضر" طبقه بندی می شود. به دلیل مساحت زیاد و حجم بالای گاز هیدروژن موجود، نیکل رینی خشک و فعال ماده ای هورمونی است که نیاز به جابه جایی در جو بی اثر دارد.نیکل Raney معمولاً به صورت دوغاب 50٪ در آب عرضه می شود. حتی پس از واکنش، باقیمانده نیکل Raney حاوی مقدار قابل توجهی گاز هیدروژن است و ممکن است در معرض هوا، خود به خود شعله ور شود.

علاوه بر این ها، قرار گرفتن در معرض رینی نیکل ممکن است باعث تحریک دستگاه تنفسی و حفره های بینی شود و در صورت استنشاق باعث فیبروز ریوی شود. بلع این ماده ممکن است منجر به تشنج و اختلالات روده شود، همچنین می تواند باعث تحریک چشم و پوست شود. قرار گرفتن در معرض مقادیر زیاد این ترکیب، منجر به پنومونیت و سایر علائم حساسیت به نیکل مانند بثورات پوستی"خارش نیکل" می شود.