دی رنیوم دکاکربونیل و کاربرد آن

دی رنیوم دکاکربونیل یک ترکیب معدنی با فرمول شیمیایی به شکل پودر سفید سفید رنگ می باشد که از نظر تجاری در دسترس است و به عنوان نقطه شروع سنتز بسیاری از کمپلکس های کربنیل رنیوم استفاده می شود.

در دهه 1930 رابرت موند روش هایی را توسعه داد که از فشار و دما برای تولید اشکال مختلف کربونیل فلز استفاده می کرد. والتر هبر، دانشمند برجسته قرن بیست، برای توسعه بیشتر به طور خاص بر روی کشف دکارکربونیل دی رنیوم تحقیق کرد.

تلاش های اولیه باعث ایجاد کمپلکس های فلزی تک هسته ای شد، اما پس از ارزیابی بیشتر، هبر کشف کرد که با استفاده از Re2O7 به عنوان ماده اولیه بدون حلال، می توان با تولیدفع ل و انفعالاتی میان Re-Re، یک کمپلکس دی رنیوم به دست آورد.

نهایتا این ماده برای اولین بار در سال 1941 میلادی توسط والتر هبر گزارش شد، که آن را با استفاده از کربنیلاسیون احیا کننده رنیوم تهیه کرد. این ترکیب متشکل از یک جفت هرم مربعی Re(CO)5 واحد است که از طریق پیوند Re-Re به هم پیوسته بودند که یک مجموعه کربنیل همولپتیک را تولید می کرد.

از تجزیه و تحلیل مبتنی بر رنیوم در فرآیند های متاتز، اصلاح، هیدروژناسیون و فرآیندهای مختلف هیدروتراپی مانند هیدرودسولفورزدایی استفاده شده است. همچنین از این ماده می توان برای ایجاد ترشح الکل و تهیه سیلی اترها و واکنش آنها استفاده کرد.

واکنش های فتوشیمیایی دی رنیوم دکاکربونیل با آب نیز در مقاله ای که در سال 1982 میلادی منتشر شده است مورد بررسی قرار گرفته است که شما عزیزان می توانید با کلیک بر اینجا به آن دسترسی داشته باشید.تأثیر تابش نوترون و تجویز مقدماتی در داخل بدن با استفاده از روش TMT با استفاده از نانو ذرات PLLA دوپ شده توسط دی رنیوم کربنیل، موضوع مطالعه ای است که در سال 2008 در مجله پاب مد منتشر شده است.

در مقالات قبلی نویسندگان این تحقیق، نانوذرات مبتنی بر PLLA را که با دکارکربونیل دیرنیوم غیر رادیواکتیو پر شده اند، برای تابش نوترونی که می تواند در تأسیسات راکتور هسته ای انجام شود، طراحی شده بوده اند. این مقاله جدید تأثیر تابش نوترون را بر این نانوذرات PLLA بارگذاری شده با Re2(CO)10 توصیف می کند.

هنگامی که نانوذرات بارگیری شده با شار بالاتر نوترون تحت تابش قرار گرفته اند، نشان داده شد که آنها تا حدی لخته شده و برخی از منافذ در سطح آنها ظاهر می شوند. علاوه بر این، نتایج DSC کاهش در نقطه ذوب PLLA و آنتالپی در هر دو نانوذره خالی و بارگذاری شده را نشان می دهد که نشانگر کاهش تبلور پلیمر است.

نتایج طیف FTIR نشان داده است که نانو ذرات تابش شده علی رغم کاهش تبلور پلیمر و وزن مولکولی، هویت شیمیایی Re2(CO)10 و PLLA مورد استفاده را حفظ می کنند. در نتیجه، اگرچه برخی از آسیب های ناشی از تابش نوترون به نانوذرات رخ می دهد، نانوذرات PLLA بارگذاری شده با دکاکربونیل رنیوم هویت شیمیایی خود را حفظ می کنند و تقریباً با استفاده از روش TMT به عنوان نانوذرات قابل پخش و تزریقی باقی می مانند. این نانوذرات یک کاندید جالب جدید برای رادیوتراپی موضعی داخل توموری هستند.