تأثیرات کمبود مولیبدن

کمبود مولیبدن:
اگرچه مکمل های دارای مولیبدن به طور فراوانی در دسترس هستند، اما کمبود مولیبدن در افراد سالم بسیار نادر است.

متوسط مقدار مصرف روزانه مولیبدن در ایالات متحده 76 میکروگرم در روز برای زنان و 109 میکروگرم در روز برای مردان است.این بیش از مقدار مصرف روزانهٔ توصیه شده (RDA) برای بزرگسالان است که 45 میکروگرم در روز است.

اطلاعات مربوط به مقدار مصرف مولیبدن در سایر کشورها متفاوت است، اما معمولاً بسیار بالاتر از حد مورد نیاز بدن است.چند مورد استثنایی از کمبود مولیبدن وجود دارد که می تواند باعث به وجود آمدن مشکلات نامطلوب سلامتی در افراد شود.

در یکی از این موارد، بیماری در بیمارستان بوده است که از طریق لوله تغذیه مصنوعی می کرد و هیچ مقدار مولیبدنی به او داده نمی شد. این باعث شد به وجود آمدن علائم و نشانه های منفی شدیدی در بیمار شد که شامل تند شدن و نامنظم شدن ضربان قلب و تنفس، استفراغ کردن، ناهشیار شدن بیمار و سرانجام رفتن به کما بود.

نتایج به دست آمده از مطالعه ها و آزمایش های انجام شده در این زمینه نشان می دهد که کمبود مولیبدن در طولانی مدت در برخی از افراد می تواند تا حدودی باعث افزایش خطر سرطان مری در آن ها شود.

در یک منطقهٔ کوچک در کشور چین، سرطان مری 100 برابر بیشتر از متوسط مقدار این سرطان در ایالات متحده است. پس از انجام مطالعه ها و آزمایش ها دیده شد که خاک این منطقه دارای مقدار بسیار کمی مولیبدن است و در نتیجه رژیم غذایی افراد در این منطقه دارای مولیبدن کافی نیست و این قضیه در طولانی مدت باعث بروز بیماری در افراد ساکن این منطقه شده است.

جالب است بدانید در مناطق دیگری که خطر مبتلا شدن افراد به سرطان مری تا حدودی بیشتر از نقاط دیگر است، مانند بخش هایی از شمال ایران و آفریقای جنوبی، مقدار مولیبدن در نمونه های آزمایش شدهٔ مو و ناخن افراد ساکن این مناطق تا حدودی پایین است.

در اینجا حتماً به این نکته توجه داشته باشید که این موارد به صورت فردی می تواند وجود داشته باشد و کمبود این مادهٔ معدنی برای اکثر افراد مشکلی ایجاد نمی کند.

خلاصه: در چند مورد، کم بودن مقدار مولیبدن در خاک بعضی مناطق با خطر مبتلا شدن به سرطان مری ارتباط داشته است. با این حال، از آنجا که متوسط مصرف روزانه مولیبدن در ایالات متحده و بسیاری از کشورهای دیگر از مقدار توصیه شدهٔ مصرف روزانه یا همان RDA بیشتر است، کمبود آن بسیار در بسیاری از کشورها نادر است.

کمبود مادهٔ عامل مولیبدن (یک ماده که بدن آن را از مولیبدن می سازد) در بدن باعث به وجود آمدن علائم منفی شدیدی خواهد شد که در دوران کودکی در افراد به وجود می آیند.

کمبود عامل مولیبدن یک بیماری ژنتیکی بسیار نادر است که در آن نوزادان بدون توانایی ایجاد عامل مولیبدن متولد می شوند.

بنابراین، آن ها قادر به فعال کردن چهار آنزیم مهمی که در بالا گفته شد نیستند.

این بیماری به دلیل جهش ژنتیکی بوده و به صورت ارثی منتقل می شود، بنابراین کودک برای مبتلا شدن آن باید ژن مبتلا به این بیماری را از هر دوی والدین خود به ارث ببرد که احتمال این قضیه بسیار کم است.

نوزادانی که به این بیماری مبتلا می شوند از لحظهٔ تولد طبیعی به نظر می رسند، اما در طی یک هفته دچار ناخوشی شده و مبتلا به تشنج می شوند که راهی برای درمان و بهبودی آن ها با روش های معمول وجود ندارد.

مقدار سولفیت سمی در خون آن ها تا حدودی بالا می رود، چون بدن آن ها نمی تواند این سولفیت های سمی را به سولفات تبدیل کند. این قضیه می تواند باعث مبتلا شدن نوزاد به ناهنجاری ها و بیماری های مغزی و همچنین باعث به وجود آمدن تأخیر زیاد و کند شدن در رشد کودک می شود.

متأسفانه، نوزادانی که تحت تأثیر این بیماری قرار می گیرند، در دوران کودکی زنده نمی مانند.

خوشبختانه، این بیماری در جهان بسیار نادر است. پیش از سال 2010، فقط در حدود 100 مورد گزارش شده و ثبت شده از مبتلا شدن به این بیماری در کل جهان وجود داشته است.

خلاصه: کمبود عامل مولیبدن (ماده ای که در بدن از مولیبدن ساخته می شود) باعث ناهنجاری های مغزی و به وجود آمدن تأخیر در رشد و نمو کودکان می شود. خوشبختانه، این بیماری بسیار نادر است.