سدیم سیانات و تولید آن

سدیم سیانات یک ترکیب شیمیایی به شکل جامد سفید رنگ می باشد که یک ساختار شبکه کریستال رومبوهدرال مرکزی در دمای اتاق دارد. این ماده یک نوکلئوفیل ایده آل است، و این خاصیت آن را به مهم ترین عامل اصلی در واکنش های خاصی از قبیل تولید کریل اگزازولیدون تبدیل می کند.

سدیم سیانات یک ترکیب مفید در تولید اوره نامتقارن است که دارای طیف وسیعی از فعالیت های بیولوژیکی می باشد که عمدتا در میان واسطه های آریسی ایزوسیانات قرار می گیرد. چنین واسطه هایی و همچنین این ماده در پزشکی به عنوان وسیله ای برای مقابله با اثرات سرطان زا بر روی بدن استفاده شده اند.

در مطالعاتی هیدرولیز سیانات ها به آمونیاک و دی اکسید کربن با زمان توصیف شده اند. سیانات ها در همان محلول های آبی ایجاد می شوند که آمونیاک و کربنات را تشکیل می دهند.مطالعات هیدرولیز بیشتر در دسترس است که با سیانات سدیم انجام می شود، که نتایج متفاوتی را با توجه به شرایط آزمایش مورد استفاده نشان می دهد. انتظار نمی رود که سیانات های مختلف در رابطه با رفتار هیدرولیز خود متفاوت باشند.

در یک مطالعه هیدرولیز سیانات پتاسیم در محلول های مختلف pH بافر در یک آزمایش غربالگری اولیه ارزیابی شده است. بر اساس نتایج آزمون اولیه، میزان هیدرولیز سیانات پتاسیم 47٪ در pH=9 پس از 5 روز در دمای 50 درجه سانتیگراد ثبت شده است و میزان هیدرولیز در pH=4 و pH=7 تقریبا 100٪ بوده است.

سدیم سیانات به عنوان یک درمان بالقوه برای نوعی بیماری سلولی عنوان مقاله ای است که در سال 1974 منتشر شده است. در چکیده این مطالعه آمده است که سی و یک بیمار مبتلا به نوعی بیماری سلولی، با رنج سنی هفت تا 49 سالگی، به مدت 6 تا 18 ماه، داروهای ضد عفونی کننده سیانات سدیم به میزان 10 تا 35 میلی گرم در هر کیلوگرم وزن بدن، در روز و به روش خوراکی مصرف داده کرده اند.

کربامیلاسیون آمینو ترمینال والین هموگلوبین مربوط به دوز بوده و از 0.03 تا 0.67 مول گروه کربامیل در هر مول از تترامر هموگلوبین متغیر مورد استفاده قرار گرفته است. هیچ اثرات سمی در دوز 35 میلی گرم در هر کیلوگرم در روز یا کمتر مشاهده نشده و تنها ناراحتی های گاه به گاه گوارشی و خواب آلودگی رخ داده است.مطالعات قبلی نشان داده شده است که از سدیم سیانات برای کاهش میزان همولیتیک نیز می توان بهرره برد. افزایش سیانات در غلظت هموگلوبین (3 تا 38 درصد) مربوط به دوز بوده و منجر به کاهش تخریب سلول های قرمز شده است.

تجزیه و تحلیل گذشته نگر از سوابق بیماران نشان داده است که کاهش آماری معنی دار در میانگین فراوانی بحران ها (از 3.6 تا 2.1 بحران در سال) بین دو گروه از بیماران مبتلا به کم (بیشتر از 0.3 مولر گروه کربامیل در هر مول از تترامر هموگلوبین) و بالا (کمتر از 0.3 مول) بوده است.اگر چه این مطالعات، ایمنی بلندمدت و مفید بودن بالینی سدیم سیانات را نشان نمی دهند، اما برای ارزش بالقوه آن برای پژوهش های بعدی، بسیار می توانند مفید واقع شوند.