آلیاژهای آلومینیوم سیلیکون

ریخته گری ها اصلی ترین مورد استفاده از آلیاژهای آلومینیوم سیلیکون هستند، اگرچه مقداری ورق یا سیم برای جوشکاری و لحیم کاری ساخته می شود و برخی از آلیاژهای پیستون برای آهنگری اکسترود می شوند. اغلب ورق لحیم کاری فقط روکش این آلیاژ را دارد و هسته آن از برخی دیگر از آلیاژهای با دمای ذوب بالا تشکیل شده است.

آلیاژهای بدون مس برای ریخته گری های کم تا متوسط با مقاومت در برابر خوردگی استفاده می شود و مس برای ریخته گری های با مقاومت متوسط تا بالا به کار می رود، که در آنها مقاومت در برابر خوردگی مهم نیست.به دلیل قابلیت ریخته گری عالی، امکان تولید قابل اطمینان، حتی در اشکال پیچیده وجود دارد که در آن حداقل خواص مکانیکی به دست آمده در مقاطع تغذیه ضعیف بیشتر از ریخته گری های ساخته شده از آلیاژهای با استحکام بیشتر اما با قابلیت ریخته گری کمتر می باشد.

سیلیکون عنصر اصلی آلیاژی است و سیالیت بالا و انقباض کم را منتقل می کند، که منجر به ریخته گری و جوش پذیری خوب می شود. ضریب انبساط حرارتی پایین برای پیستون ها و سختی زیاد ذرات سیلیکون برای مقاومت در برابر سایش مورد استفاده قرار می گیرد.

تمایز بین سیلیکون محلول و گرافیتی گاهی اوقات با حل شدن آلیاژ در اسیدها انجام می شود، که در آن سیلیکون محلول در SiO2 می گردد در حالی که گرافیتی ترکیب نشده باقی می ماند. گرم شدن طولانی مدت یا مکرر باعث کروی شدن سیلیکون می شود.

این کروی شدن در آلیاژهای اصلاح شده سریعتر است و منجر به درشت شدن سیلیکون به اندازه بسیار نزدیک به مواد غیر اصلاح شده می شود. تیتانیوم و بور معمولاً به میزان خوبی در حلالیت جامد خود اضافه می شوند و هیچ فاز جداگانه ای را تشکیل نمی دهند. آهن حلالیت آنها را کاهش می دهد، بنابراین مقدار کمی برای تصفیه دانه مورد نیاز است.

قلع و سرب در صورت وجود منیزیم تمایل دارند وارد فاز Mg2Si شوند و تمام فازهای تشکیل شده تمایل دارند در مرز دانه ها، به شکل یوتکتیک های پیچیده، کم و بیش متصل شوند. پارامتر شبکه با سیلیکون در محلول و تا حدودی بیشتر با مس کاهش می یابد.