سمیت متیلن کلراید

حتی اگر DCM نسبت به کلریدروکربن های ساده کمترین میزان سمیت را داشته باشد، اما خطرات جدی برای سلامتی دارد. فرار بودن زیاد، آن را به یک خطر استنشاق حاد تبدیل می کند و همچنین می تواند از طریق پوست جذب شود.

علائم بیش از حد قرار گرفتن در معرض دی کلرو متان از طریق تنفس شامل مشکل در تمرکز، سرگیجه، خستگی، تهوع، سردرد، بی حسی، ضعف و تحریک دستگاه تنفسی فوقانی و چشم است. پیامدهای شدیدتر می تواند شامل خفگی، از دست دادن هوشیاری، کما و مرگ باشد.

DCM همچنین توسط بدن به مونوکسید کربن متابولیزه می شود که به طور بالقوه منجر به مسمومیت با مونوکسید کربن می شود. قرار گرفتن در معرض حاد این ماده از طریق استنشاق منجر به نوروپاتی بینایی و هپاتیت شده است.

تماس طولانی مدت این ترکیب با پوست می تواند منجر به حل شدن برخی از بافت های چربی در DCM و در نتیجه تحریک پوست یا سوختگی شیمیایی شود. دی کلرو متان ممکن است سرطان زا باشد، زیرا در تست های با حیوانات آزمایشگاهی، علائم سرطان ریه، کبد و لوزالمعده مشاهده شده است.

طبق پروتکل مونترال، دی کلرومتان به عنوان یک ماده تخریب کننده ازن طبقه بندی نمی شود. قانون هوای پاک ایالات متحده، متیلن کلراید را به عنوان عامل افزایش دهنده ازن تنظیم نمی کند. طبق گزارش EPA، عمر جو دیکلرومتان بسیار کوتاه است، به طوری که این ماده قبل از رسیدن به لایه ازن تجزیه می شود.

غلظت ازن اندازه گیری شده در عرض های میانی تا سطح استراتوسفر از سال 1998 تا 2016 با 2.2 واحد دابسون، کمی کمتر از 1٪ کاهش یافته است. دلایل این کاهش نامشخص است، اما یک فرضیه تایید نشده، وجود مواد با عمر کوتاه مانند دی کلرو متان در جو پایین را نشان داده اند.