کاربرد های فلز نوبلیم

عنصر نوبلیوم ایزوتوپ های زیادی دارد. نخستین ایزوتوپ شناسایی شده آن، رادیو ایزوتوپ 254No است که در سال 1966 میلادی کشف و ردیابی شد. از آنجاییکه عنصر نوبلیوم، عنصری مصنوعی می باشد، بنابراین ایزوتوپ پایدار ندارد. این عنصر در حقیقت به صورت سنتزی و در رآکتور های هسته ای تولید شده است.

در نتیجه نمی توان برای آن جرم اتمی استاندارد تعریف کرد. 13 ایزوتوپ پرتوزا از عنصر نوبلیم شناسایی شده است. رادیو ایزوتوپ 259No پایدار ترین ایزوتوپ نوبلیوم با نیمه عمر 58 دقیقه است. دقت داشته باشید که ایزوتوپ رادیواکتیو 255No با نیمه عمر 3/1 دقیقه، بیشتر در شیمی استفاده می شود. زیرا این ایزوتوپ را می توان در مقیاس بزرگ تر تولید کرد.

بعد از رادیوایزوتوپ 259No و 255No، رادیو ایزوتوپ 253No با نیمه عمر 1.62 دقیقه، رادیو ایزوتوپ 257No با نیمه عمر 52 ثانیه، رادیو ایزوتوپ 254No با نیمه عمر 51 ثانیه، رادیو ایزوتوپ 256No با نیمه عمر 2.91 ثانیه و رادیو ایزوتوپ 252No با نیمه عمر 2.57 ثانیه از جمله ایزوتوپ های پایدار نوبلیوم می باشند.

بقیه ایزوتوپ های پرتوزای آن، نیمه عمری کمتر از یک ثانیه دارند. لازم به ذکر است که بیشتر آنها حتی نیمه عمری کمتر از میلی ثانیه دارند. علاوه بر آن، نوبلیوم دارای چهار حالت متا (m) نیز می باشد. ایزوتوپ های رادیواکتیو این عنصر دارای جرم های اتمی در محدوده 249 تا 260 amu می باشند.

از آنجاییکه عنصر شماره 102 جدول تناوبی به میزان بسیار ناچیز سنتز شده است، بنابراین خیلی کم کاربردی خارج از پژوهش های علمی و تحقیقاتی دارد. به عبارت دیگر، این عنصر شیمیایی به هیچ وجه قابل استفاده در خارج از محیط آزمایشگاه نیست.

پیش بینی می شود که عنصر نوبلیم بتواند به راحتی با عناصر اکسیژن، گوگرد و هالوژن ها واکنش دهد. در نتیجه اکسید، سولفید و هالید ها را تولید نماید. از جمله ترکیبات مهم آن می توان به دی کلرید نوبلیم (NoCl2) و تری کلرید نوبلیم (NoCl3) اشاره کرد.

از آنجاییکه عنصر نوبلیوم به صورت طبیعی وجود ندارد، پس در پوسته زمین نیز پیدا نشده است. بنابراین می توان گفت که دلیلی برای در نظر گرفتن خطرات سلامتی آن نیز وجود ندارد. به بیان دیگر، عنصر شماره 102 جدول تناوبی نقش زیست شناختی مشخصی ندارد، اما به دلیل پرتوزا بودن، سمی محسوب می شود. بنابراین در هنگام کار با آن، باید مراقب بود.