انواع زمرد چراخ ارابه ای

از نظر بصری، دو گروه عمده از زمردهای چرخ ارابه ای وجود دارد. گروه اول برخی نمونه ها که توسط آلبیت قهوه ای مایل به خاکستری گسترش یافته و بخشهای زمرد را جدا می کنند و گروه دوم که عمدتا دارای پره های شیل غنی از کربن سیاه هستند. زمردهای تراپیچ در سنگ های میزبان شیل سیاه تنها چند معدن کلمبیا در کمربند غربی حوضه کوردیلرا شرقی یافت می شود.

ظاهر آنها شامل یک هسته مرکزی، شش بازو و دندریت های شیل سیاه است- یک ساختار کریستالی و شاخه ای شبیه درخت که بین بازوها و اطراف هسته شکل می گیرد. هنگامی که کریستالها عمود بر محور c مشاهده می شوند، قابل مشاهده هستند و اغلب به عنوان دامله تراش داده می شوند تا شش قسمت آن را برجسته کنند.

زمردهای تراپیچ ستاره شکل از تاجر سنگهای قیمتی Mayer & Watt، وزن (از راست به چپ) 9.97 قیراط، 7.37 قیراط و 7.75 قیراط زمردهای تراپیچ در شرایط هیدروترمال مشابه سایر زمردهای کلمبیایی شکل می گیرند، اما بافت آنها از یک سابقه رشد پیچیده ناشی می شود که با تغییرات فشار سیال در ساختار زمین شناسی کانسارها ناشی می شود.

تقارن هگزاگونال بلور، تعداد و توسعه بخشهای رشد را تعیین می کند و باعث ایجاد شش بازو می شود. هنگام جابه جایی گوهر یا منبع نور، بازوهای گوهر ثابت باقی می مانند. شش بازوی آن می توانند در وسط قطع شوند یا از یک هسته هگزاگونال مرکزی گسترش یابند.

خصوصیت تراپیچ های "نوع-A " یا "استاندارد"، پره های شعاعی دندریتیک هستند که از یک نقطه در مرکز یا از یک هسته کریستال زمرد گسترش می یابند. نوع جدیدتر و جذابی که برای اولین بار در سال 2009 در معدن پینا بلانکا (Peña Blanca) مورد توجه قرار گرفت، تراپیچ های "نوع - b" یا " reverse(معکوس)" است که در آن زمرد به جای آلبیت بِژ رنگ یا شیل سیاه، شش بازوی الگوی ستاره ای مانند شعاعی را تشکیل می دهد.

چاتویانسی در بخشی از زمرد چرخ ارابه ای، عکس از Jeffery Bergman, © Primagem با رضایت کتبی
البته الگوی تراپیچ، پدیده آستریزم (ستاره سانی) نیست و بر خلاف پدیده ستاره ای که ناشی از تعامل نور با اینکلوژنهای سوزنی شکل است، در زمرد تراپیچ بازوها ثابت هستند و با حرکت نور ثابت می مانند. اگرچه در نمونه های بسیار نادر و با توانمندی یک گوهرتراش ماهر، می توان چاتویانسی را که ناشی از اینکلوژنهای موازی است در زمرد تراپیچ مشاهده کرد.