بر خلاف کانی های دیگر در طبیعت که در طی زمانی بسیار طولانی رشد می کنند، مولداویت بر اثر واقعه سهمگین برخورد شهابسنگی بزرگ با فشردگی سرعت بالا و آزاد شدن انرژی و گرمایی عظیم تشکیل شده است. سنگها از شدت گرما بخار شدند، سپس سرد، سریع به صورت شیشه بی شکل جامد شده، فرصت کریستالیزه شدن را نداشته و بهمین دلیل گاز درون مولداویت به دام افتاده است. در علم گوهر شناسی این میانباره ها به کمک ما می آید!
بیشتر مولداویت های اصلی درون خود حباب گاز و ساختاری شریان مانند دارند که زیر لوپ 10x و گاهی حتی با چشم غیر مسلح آشکار می شوند. حباب ها در مولداویت طبیعی معمولا به علت استرس ناشی از سرد شدن ناگهانی شیشه حین تشکیل، گرد نیستند و اندکی کشیده می باشند. حتی ساختار بیرونی خود نیز شبیه بافت برگ گیاه است. اغلب مولداویت های اصلی دارای ضریب شکست نور پایین، حدود 1.47 تا 1.51 می باشند که این عدد خیلی کمتر از مقدار ضریب شکست شیشه های ساخته دست بشر است.
در هرصورت برای تشخیص شیشه های شبیه مولداویت با تراش فست، بهترین راه مشاهده آن زیر لوپ است که عدم وجود میانباره های سیمی شکل به همراه استفاده از جدول ضریب شکست نوری آن می تواند اثبات شیشه بودن آن را داشته باشد. اگر نمونه شما راف و سنگ تراش نخورده باشد، باید آن را زیر میکروسکوپ در حالت غوطه وری در آب و یا مایعی با ضریب شکست RI نزدیک به مولداویت اینکلوژن های lechatelierite را ببینید. شبه مولداویت ها دارای وزن مخصوص بیشتر، ضریب جذب و فلورسانسی متفاوت دارند که در جدول ذکر شده تفاوتشان مشخص بود. هرچند جدیدا برخی از شیشه های تولید شده نیز فلورسانس ندارند.
بدون شک یکی از زیباترین نمونه ها از میان تمام ایمپکتایت ها شیشه های صحرای لیبی یا به اختصار(LDG) است. این شیشه های شفاف و عسلی رنگ (و گاهی متمایل به سبز روشن) در منطقه ای به وسعت 6500 کیلومتر مربع در نزدیکی مرز مصر و لیبی یافت می شوند. این تکتایت ها نخستین بار در سال 1850 گزارش شد و سپس در سال 1934 توسط کلایتون 18 به صورت علمی توصیف و طبقه بندی شدند. اما سابقه استفاده بشر از آنها به انسانهای اولیه در زمان پلیسترسن برمی گردد. همینطور در گردن آویزهای توت عنخ آمون جواهری ظریف از جنس این شیشه یافت شده است.
طی برخورد یک سیارک کوچک این شیشه ها در حدود 29 میلیون سال پیش تشکیل شده اند. یکی از مسائلی که همواره موجب تردید در پذیرش منشاء فرازمینی این شیشه ها می شد عدم وجود یک کراتر برخوردی بود که اخیرا با یافت شدن کراتر کبریا بر روی مرز مصر و لیبی در حدود 150 کیلومتری جنوب غرب منطقه این موضوع تا حد زیادی اثبات شده است.