اعتبار ضمانتی اعتبار اسنادی یا ترتیبات مشابهی تحت هر عنوان و توصیفی است که به موجب آن بانک گشاینده تعهدی را در مقابل ذینفع به اشکال زیر متقبل می شود:
بنابراین , اعتبار ضمانتی با وجودی که به عنوان تعهد اولیه بانک گشاینده شناخته می شود اما به عنوان پشتیبان یا روش ثانویه پرداخت مورد استفاده قرار می گیرد, منظور اصی بانک گشاینده در هر دو نوع روش , اعتبار اسنادی ضمانتی یا بازرگانی مانند یکدیگر , پرداخت وجه در قبال کالای فروش رفته یا خدمات انجام شده مطابق با قرارداد بین طرفین است.
تفاوت دو نوع تقاضا را بدین گونه می توان بیان کرد که , اعتبار اسنادی بازرگانی با اعلام ذینفع مبنی بر "انجام تعهد" فعال می گردد. در مقابل, در اعتبار ضمانتی در صورت "عدم انجام تعهد" اعتبار به سود ذینفع قابل استفاده می شود.
دو روش برای انتقال حقوق ذینفع یک اعتبار اسنادی به شخص ثالث وجود دارد: واگذاری و انتقال. تفاوت دو روش این است که , در "واگذاری" ذینفع , مطابق با مقررات و قوانین صالحه, حقوق خود از عواید ناشی از یک اعتبار اسنادی را به شخص دیگری واگذار می کند یا انتقال می دهد. در "انتقال " ذینفع حق خود را منبی بر اجرای تعهدات ناشی از قرارداد اعتبار اسنادی را به شخص ثالث (ذینفع یا ذینفع های دوم) منتقل می نماید.
اعتبار اسنادی قابل انتقال اعتباری است که به موجب آن ذینفع (ذینفع اول) می تواند از بانک (بانک انتقال دهنده) درخواست کند که کل یا قسمتی از اعتبار اسنادی را برای یک یا تعداد بیشتری ذینفع (ذینفع یا ذینفع های دوم) قابل استفاده گرداند. در این حالت بانک انتقال دهنده بانکی است که اجازه پرداخت, تقبل تضمین پرداخت معوق, قبولی یا معامله را دارد یا بانکی است که در اعتبار مشخصاً به عنوان بانک انتقال دهنده ذکر شده است.
به هر حال باید مشخص شود که علی رغم نیاز به اجازه خاص برای انتقال در اعتبار اسنادی ممکن است تحت قوانین موضوعه یک کشور, شرایطی وجود داشته باشد که اعتبار اسنادی, با وجود عدم ذکر چنین اجازه ای در آن, انتقال یابد مثلاً زمانی که ذینفع ورشکسته یا از پرداخت دیون خود عاجز باشد و یا زمانی که شرکت در حال تسویه است؛ همچنین زمانی که شرکت در حال سازمان دهی مجدد است و غیره.