نقطه اشتعال در روانکارها

نقطه اشتعال روغن (Flash Point)چیست؟

نقطه اشتعال برای روغن کمترین دمایی است که در آن یک نمونه روغن بخارهای کافی را در شرایط مشخص ایجاد می کند تا مخلوط بخار هوا در بالای نمونه برای اولین بار روشن شود بدون اینکه پس از آن بسوزد. اگر مخلوط روغن و هوا حداقل برای پنج ثانیه یا بیشتر بسوزد، این به عنوان نقطه کانونی روغن شناخته می شود. نقطه کانونی معمولاً فقط چند درجه سانتی گراد بالاتر از نقطه اشتعال است.

نقطه اشتعال روغن چگونه تعیین می شود؟

از آنجا که نقطه اشتعال یک موضوع ثابت مهم برای انواع روان کننده ها است، بنابراین هر روغن با توجه به نقطه اشتعال آن آزمایش می شود. نقطه اشتعال به میزان قابل توجهی در استفاده از روان کننده کمک می کند. البته در سیستمی که حداکثر درجه حرارت بالای 150 درجه سانتی گراد باشد نمی توان از هیچ روغنی با نقطه اشتعال 150 درجه سانتی گراد استفاده کرد. زیرا خطر آتش سوزی و انفجار در این سیستم بسیار زیاد خواهد بود.

روغن های دارای نقطه اشتعال بالاتر از 79 درجه سانتی گراد بر اساس استاندارد ISO 2592 در یک بوته چینی سر باز مطابق با استاندارد Cleveland تعیین می شوند. روغن های دارای نقطه اشتعال پایین تر در بوته های چینی بسته شده با توجه به استانداردهای Abel-Pensky (DIN 51755) یا Pensky-Martens (DIN 51758) تعیین می شوند. این روش های آزمون استاندارد، الزامات اساسی ثابت و شرایط محیط مدنظر را تضمین می کنند. بنابراین، نقاط اشتعال روغن های مختلف به خوبی قابل مقایسه هستند. روغن در شرایط آزمایش استاندارد به آرامی گرم می شود.

چه زمانی به نقطه اشتعال روغن می رسیم؟

هر روانکار نقطه اشتعال متفاوتی دارد. بسته به نوع برنامه تولید مورد نظر، ممکن است یک نقطه اشتعال خاص نیز مورد نیاز باشد. اساساً می توان گفت که نقطه اشتعال روغن های پایه پارافین با چگالی بین 860 تا 890 کیلوگرم بر متر مکعب بین 200 تا 280 درجه سانتی گراد است. برای روغن های مبتنی بر نفتانیک با تراکم بین 890 تا 960 کیلوگرم بر متر مکعب این دما به 235 درجه سانتی گراد و کمتر خواهد رسید. به صورت ویژه در خصوص روغن موتور بنزینی، معمولاً نقاط اشتعال 200 تا 270 درجه سانتی گراد بایستی حاصل شود. اما برای برخی از روغن های خاص برای کاربردهای صنعتی بایستی به نقاط شعله ور بالاتر از 300 درجه سانتی گراد برسند.