آزمایش رادیوکربن برای تخمین محتوای زیستی پلاستیک

رواج شستشوی سبز در سال های اخیر صاحبان برندها را به سمت استفاده از روش های خلاقانه برای اثبات گیاهی بودن بسته بندی ها سوق داده است.بیشتر تولیدکنندگان بسته بندی برای کالاهای مصرفی به استفاده از پلاستیک تجدیدپذیر و گیاهی یا ترکیبی از پلیمرهای نفتی و گیاهی روی آورده اند. یک روش آزمایشی معتبر-که بیشتر مربوط به باستان شناسی است تا بسته بندی-می تواند به آنها کمک کند تا ثابت کنند که یک بسته بندی حاوی چه مقدار پلاستیک زیستی است. این روش آزمایش رادیوکربن می باشد.

آزمایش رادیوکربن (یا کربن-14) که معمولاً برای تخمین سن فسیل ها و سایر مواد آلی باستانی استفاده می شود، برای تجزیه و تحلیل مواد پلاستیکی به دلیل محتوای کربن آنها مفید است. با استفاده از روش های آزمایشی که غلظت نسبی ایزوتوپ های کربن-14 را در یک نمونه بسته بندی تعیین می کند، تکنسین ها می توانند مقدار مواد گیاهی را از طریق درصد کربن-14 موجود محاسبه کنند. به عنوان مثال، اگر یک ماده بسته بندی 75 درصد کربن-14 داشته باشد، این ماده حاوی 75 درصد پلاستیک تجدیدپذیر گیاهی و 25 درصد پلاستیک نفتی است.

ادعاهای بی پایه و اساس برخی از تولیدکنندگان باعث شده تا اثبات علمی پایداری یک محصول اهمیت بسیار بالایی داشته باشد و بسیاری از مصرف کنندگان را بدبین به این موضوع کند. گواهینامه های پایداری راهی برای غلبه بر این شک و تردید است و برخی از سازمان های صدور گواهینامه برای تأیید اعتبار محتویات گیاهی و نفتی یک محصول یا بسته بندی پلاستیکی، به نتایج آزمایش رادیوکربن تکیه می کنند.

آزمایش کربن-14 در چندین مرحله در طول فرآیند توسعه محصول مفید است. آزمایش را می توان از مرحله فرمول بندی مواد، از طریق تحقیق و توسعه و کنترل کیفیت، تا محصول نهایی، برای تعیین محتوای بسته بندی و مواد زیست محیطی انجام داد.

آزمایش کربن-14 از طریق طیف سنجی جرمی شتاب دهنده (AMS) میزان مواد بیولوژیکی مورد استفاده در فرمولاسیون محصول را در مقایسه با جایگزین های نفتی اندازه گیری می کند. روش های دیگر شامل شمارش متناسب گاز و شمارش جرقه زنی مایع است که قبل از اندازه گیری کربن 14 نمونه ها را به حالت گاز یا مایع تبدیل می کند. اندازه گیری AMS تنها روشی است که میزان کربن نمونه را مستقیماً اندازه گیری می کند و به عنوان کارآمدترین روش در نظر گرفته می شود.