تاریخچه ساخت تایر

می توان گفت در گذشته از نوار های چرمی دور چرخ های فلزی یا چوبی در کالسکه ها یا چرخ های دستی استفاده می شد تا خاصیت ارتجاعی نسبی و کاهش ضربه ایجاد کند.در سال 1845 توماس هانکوک و چالز گودیر دریافتند که با افزودن ترکیبات گوگردی به لاستیک طبیعی، پلیمری ایجاد می شود که نسبت به لاستیک طبیعی مقاومت مکانیکی بالاتری داشته و حرارت دادن به آن موجب افزایش خاصیت چسبندگی می گردد.

جان دانلوپ اولین کسی بود که از رشته های در هم تنیده پلیمر کشف شده توسط هانکوک و گودیر تایر ساخت، بعدها آندره میشلن و برادرش، نخستین لاستیک های پنوماتیک (لاستیکی که داخل آن هوا محبوس شده است) را طراحی کردند که هوای موجود در آن باعث افزایش خاصیت ارتجاعی تایر و کاهش ضربه می شد.

همه تایر های تولید شده تا این مرحله سطح یکدست و فاقد آج داشتند، قرار دادن آج روی سطح بیرونی لاستیک توسط فرانک سیبرلینگانجام شد که این کار باعث بهبود چسبندگی و افزایش اصطکاک تایر با سطح جاده می شد.در نهایت میشلن در سال 1946 نخستین تایر رادیال را تولید نمود که نسبت به تولیدات قبلی به شیوه بایاس بسیار بهتر بودند و رانندگی ایمن تر و نرم تری را ارائه می کرد.

معرفی ساختار تایر ها

هر تایر شامل قسمت های اصلی اینر لاینر ساید وال (side-wall)، بید(Bead) و ترد(tread) می باشد که به اختصار آنها را توضیح می دهیم:

اینر لاینر (inner-liner): این قسمت در واقع لایه ی درونی تایر بوده که هوای محبوس شده در تایر بین این ناحیه و فضای رینگ چرخ قرار می گیرد.

ساید وال (side-wall): دیواره کناری تایر بوده که بید را به لایه های فوقانی (tread) وصل می کند، این ناحیه باعث افزایش انعطاف تایر در عبور از ناهمواری ها و انتقال کمتر ضربات به کابین خودرو می شود.

بید (bead): از این قسمت با نام طوقه نیز یاد می شود، یک لایه غیر قابل انعطاف متشکل از لاستیک سخت و بعضا مفتول های مسی بوده که باعث می شود تایر بعد از باد شدن محکم به دور رینگ بچسبد.

ترد(tread): این قسمت بیرونی ترین لایه تایر بوده و در تماس مستقیم با سطح جاده قرار می گیرد بنابراین باید از استحکام بالایی برخوردار باشد، آج لاستیک نیز روی این قسمت پیاده می شود.