سیلیکای متخلخل

اولین بار در سال 1992، پژوهشگران شرکت موبیل آمریکا روش تهیه مستقیم سیلیکای میان متخلخل با ساختار منظم را ارائه کردند. کاربردهای زیاد و متنوع این مواد منجر به گسترش و توسعه ساختارهای مختلفی از آن ها شد. به طورکلی، برای ساخت ذرات متخلخل سیلیکا از قالب یا هدایت کننده ساختار استفاده می شود. مولکول های این مواد در حلال، با غلظتی بیش از غلظت بحرانی میسل در کنار یکدیگر اجتماع کرده و میسل تشکیل می دهند.

در فرایند ساخت ذرات متخلخل سیلیکا، انتخاب قالب مناسب بیشترین اثر را بر شکل و اندازه مسیل های نهایی می گذارد. این مواد سطحی فعال دارند و سیلیکا می تواند روی سطح آن ها جذب شده و شکل بگیرد. در ذرات میان متخلخل سیلیکا، اندازه حفره ها به طور عمومی به اندازه زنجیر آبگریز عامل سطح فعال بستگی دارد. عامل سطح فعال ممکن است از نوع یونی یا غیریونی باشد.

کوپلیمرهای قطعه ای از جمله مواد غیریونی)خنثی( هستند که می توانند به عنوان قالب عمل کنند. همچنین، می توان از کوپلیمرهای قطعه ای سه تایی محلول در آب نیز استفاده کرد که در این حالت اندازه حفره های ذرات میان متخلخل تا nm 30 نیز قابل افزایش است. بنابراین، از مزایای اصلی استفاده از کوپلیمرها به عنوان قالب می توان به ایجاد حفره های بزرگ تر و دیواره های ضخیم تر نسبت به سایر قالب ها اشاره کرد.

پلی اتیلن اکسید، پلی متیل آکریالت و پلی استیرن پلیمرهایی هستند که به شکل دو قطعه ای و سه قطعه ای ممکن است، استفاده شوند.[6] با استفاده از سیلیکای متخلخل محققان کشورمان موفق شدند تجزیه آلاینده نیتروفنل را بهبود بخشند. این ماده در فاضلاب برخی از صنایع وجود دارد.