اجزای شبکه هوشمند

اجزای شبکه هوشمند:
همان طور که گفتیم، یک شبکه هوشمند را می توان به عنوان شبکه ای الکتریکی تعریف کرد که از ترکیب شبکه برق و فناوری مخابرات دیجیتال تشکیل شده است.

شبکه هوشمند این قابلیت را دارد که توان الکتریکی را از منابع پراکنده مانند توربین های بادی، سیستم های فتوولتائیک و خودروهای الکتریکی نیز تغذیه کند.

برای دستیابی به یک شبکه هوشمند مدرن، باید طیف گسترده ای از فناوری ها را ایجاد و پیاده سازی کرد. این فناوری ها عموماً شامل موارد زیر هستند.

تجهیزات هوشمند: تجهیزات هوشمند قابلیت تصمیم گیری مصرف انرژی را بر اساس تنظیمات از پیش تعیین شده مصرف کننده دارند. این قابلیت به کاهش پیک بار می انجامد و بر کم شدن هزینه های تولید اثر مثبت دارد.

برای مثال، سنسورهای هوشمند، مانند سنسورهای دمایی که برای کنترل دمای بویلرها مورد استفاده قرار می گیرند می توانند هدر رفت انرژی را کاهش دهند.

پست های هوشمند:
پست های برق شامل داده های عملیاتی بحرانی و غیربحرانی کنترل و پایش مانند وضعیت توان، عملکرد ضریب توان، مدارشکن، داده های امنیتی، وضعیت ترانسفورماتور و… هستند.

از پست های برق برای تبدیل ولتاژ در سطوح مختلف و در مکان های مختلف و در جهت های گوناگون پخش بار استفاده می شود.

در پست ها تجهیزات بزرگ و بسیار گرانی از قبیل ترانسفورماتورها، کلید ها، بانک های خازنی، مدارشکن ها، رله های حفاظتی و… وجود دارد.

کابل های ابررسانا:
از این کابل ها در خطوط انتقال طولانی و ابزار پایش و تحلیل که قابلیت آشکارسازی خطا دارند مورد استفاده قرار می گیرند.

مخابرات مجتمع:
پایه اصلی شبکه هوشمند، مخابرات مجتمع است. این بخش از شبکه هوشمند باید به اندازه کافی سریع باشد و بتواند به نیازهای آنی پاسخ دهد. بسته به نیاز، فناوری های مختلفی در مخابرات شبکه هوشمند به کار گرفته می شود؛ از جمله:

کنترل کننده منطقی برنامه پذیر (PLC)، فناوری بی سیم، مخابرات مولکولی، اسکادا (سامانه سرپرستی و گردآوری داده) و خطوط برق پهن باند (BPL).

در طراحی یک سیستم مخابرات مجتمع باید نکات زیر را در نظر گرفت:

• سادگی توسعه در آینده.
• استانداردها.
• ظرفیت حمل داده.
• امنیت.
• قابلیت پوشش شبکه.

واحدهای اندازه گیری فازور (PMU):
از این تجهیزات برای اندازه گیری موج های الکتریکی با استفاده از یک مرجع زمانی مشترک برای سنکرون سازی در سیستم قدرت استفاده می شود.