ویژگی های نانو رباتهای خزنده

این رباتها قادر به راه رفتن در هر سطحی نیستند، اما می توانند بر روی تکه های دیگر DNA راه بروند. دانشمندان راه هایی را جهت تا زدن مولکولهای بلند و مارپیچی DNA به اشکال دیگر به عنوان مثال صورتهای خندان و مهم تر آنکه مسیرهای طولانی از این مولکولهای تا زده برای نانو رباتها پیدا کرده اند. طی مطالعه ای که اخیراً صورت گرفته مشخص شده است که یک ربات DNA قادر است 50 قدم را در امتداد یک مسیر طی کند.شگفت آنکه این ماشینها نیازی به باتری یا هیچ گونه منبع نیرویی ندارند. در عوض با استفاده از ساختار طبیعی DNA کار می کنند.

در طول مسیر رشته های DNA وجود دارند که همانند تارهای مو قرار گرفته اند. این رشته ها از ناحیه پایینی به مسیر متصل می شوند. این مسیرها درست مانند پاهای ربات از نیم تکه های DNA درست می شوند. آنها شبیه به نیم پله هایی با تعداد زیادی پله ی شکسته شده هستند. اما هنگامی که پاهای نانو ربات عنکبوتی رو به پایین آویزان است، رشته ها به مسیر متصل شده و از بالای آن برمی خیزند.

هنگامی که دو نیمه ی ربات و مسیر به یکدیگر می رسند، این پلکان می تواند به یکدیگر متصل شود. (این «پله ها» بایستی به دقت ساخته شوند). این اتصال همانند یک قدم برای این ربات بسیار کوچک است و هر پا می تواند با یک رشته شناور از مسیر پیوند یافته و این دو همانند قطعات یک پازل در هم فرو می روند.

به گفته ی میلان استویانویچ در مجله اخبار علمی (Science News): «هرچه تعداد پاهای بیشتری در اختیار داشته باشید، این عنکبوتها چسبناکتر خواهند بود و قدم های بیشتری می توانند بردارند». استویانویچ شیمی دان دانشگاه کلمبیا واقع در نیویورک سیتی است و نانو ربات از جنس DNA را با برداشتن 50 قدم ساخت.

این نانو ربات جهت بلند کردن پاهای خود و برداشتن یک قدم دیگر، ترکیب مولکولی متصل شده دیگری را در اختیار دارد که مانند قیچی عمل می کند. به طوریکه رشته DNA روی مسیر را قطع می کند. آنگاه تمام پلکانی که به هنگام اتصال پای ربات به رشته شکل گرفته بود، مجدداً از هم جدا شده و پای این نانو ربات آزاد می شود تا به پیش رفته و با تکه ی DNA آزاد شناور دیگر متصل شده به مسیر اتصال پیدا کند. به عبارت دیگر، این نانو ربات همانطور که پیش می رود، مسیر را خراب می کند.

به گفته ی اندرو تربرفیلد در اخبار علمی: «اتومبیلی که جاده ی پشت سر خود را از بین می برد کمی منفور به نظر خواهد رسید». تربرفیلد فیزیکدان دانشگاه آکسفور است و قصد دارد مسیر قابل استفاده مجددی را برای این ماشینهای کوچک بسازد.

نانو رباتهای ساخته شده از DNA هنوز در بدن انسان مورد استفاده قرار نگرفته اند، اما در محیط آزمایشگاهی شگفت انگیز عمل کردند. شاید روزی فرا رسد که ماشینهای ساخته شده از DNA در بدن انسان به اطراف شنا کرده و دارو را به سلولهای بیمار رسانده یا به پزشکان در تشخیص مشکلات و بیماریها کمک نمایند. یا شاید به ساخت کوچک ترین کامپیوترهای دنیا کمک کنند. آینده ی نانو رباتهای ساخته شده از DNA روشن است، اما یک چیز حتمی است و آن اینکه هرگز نخواهیم توانست زیردریایی ها را به اندازه سلول کوچک کنیم حتی اگر در فیلمهای سینمایی این امر امکان پذیر باشد.