رادیواکتیویته فرایندی است که در آن هسته های اتمی ناپایدار، ذرات زیراتمی منتشر می کنند. این پدیده در عناصر سنگین مانند اورانیوم مشاهده می شود. هنری بکرل یک شیمیدان فرانسوی بود که سیاه شدن یک صفحه عکاسی را به واسطه ی نمک های اورانیوم هنگام قرار گیری در تاریکی مشاهده کرد. به افتخار این دانشمند واحد بکرل برای رادیو اکتیویته استفاده شد.
هسته اتمی ناپایدار به صورت خود به خودی به منظور تشکیل هسته پایدار تجزیه می شود. این تجزیه هسته ناپایدار عناصر سنگین، به عنوان رادیواکتیویته شناخته می شود. فرایند تجزیه منجر به انتشار انواع مختلفی از ذرات می شود که از خود انرژی منتشر می کنند. هسته اتم های ناپایدار به دلیل ناپایداری خود می شکنند. شکستن آن ها به عنوان فروپاشی شناخته می شود.
این پدیده منجر به تشکیل هسته پایدار همراه با تابش انرژی می گردد. شکافت هسته ای نیز می تواند منجر به رادیواکتیویته گردد. شکافت در یک رآکتور هسته ای شروع شده و هنگامی که هسته سنگین تجزیه می شود، انرژی آزاد می گردد. هسته اتمی که خواهان تجزیه جهت تشکیل اتم های پایدار و انتشار انرژی می باشد، عنصر رادیواکتیو نامیده می شود.
عناصر رادیواکتیوی مانند اورانیوم، پتاسیم و توریم و نیز ایزوتوپ های عناصری مانند کربن، بیسموت و استرونتیوم به منظور تشکیل اتم های سبک تر فرو می پاشند. انرژی ای که در طول این فرایند آزاد می شود در تشکیل ذرات با حرکت سریع و امواج با انرژی بالا استفاده می شود.
رادیواکتیویته یک فرایند تصادفی است. زمان صرف شده برای فروپاشی نیمی از هسته اتم های عناصر رادیواکتیو به عنوان نیمه عمر عنصر شناخته می شود. مقادیر دیگر مربوط به اندازه گیری فروپاشی رادیواکتیو، میانگین عمر و ثابت فروپاشی می باشد.
|
|
|
|
| نماد اعتماد الکترونیک | نشان ملی ثبت | گواهی شامد ارشاد |
© کلیه حقوق مادی و معنوی این وب سایت متعلق به داده پردازان هومان پویان می باشد.
