این فرایند یک پدیده ی خود به خودی و برگشت ناپذیر می باشد. در فروپاشی، یک عنصر توسط تغییر تعداد پروتون های موجود در هسته عنصر به عنصر دیگری تبدیل می شود. به یاد داشته باشید که تعداد پروتون های یک اتم میزان فروپاشی را تعیین می کند. اتم هایی که در فرایند فروپاشی رادیواکتیو نقش دارند، ایزوتوپ نام دارند. عمدتاً سه نوع تابش شامل تابش آلفا، بتا و گاما وجود دارد.
فرایند فروپاشی آلفا هنگامی رخ می دهد که هسته یک عنصر دارای تعداد بسیار زیادی پروتون باشد. فروپاشی به دلیل نیروی دافعه ی بیش از حد پروتون ها رخ می دهد. انتشار یک هسته هلیوم میزان دافعه را کاهش می دهد. انتشار هلیوم هنگامی که احتمال وقوع انتشار در هسته ی یک اتم وجود داشته باشد، رخ می دهد.
فروپاشی رادیواکتیو بتا هنگامی که نسبت نوترون ها به پروتون ها بیشتر باشد، رخ می دهد. هنگامی که این شرایط اتفاق افتاد، یک عنصر رادیواکتیو ناپایدار می گردد. در فرایند فروپاشی بتا، یک نوترون به پروتون و یک الکترون تبدیل شده و یک الکترون انتشار می یابد.در فرایند فروپاشی گاما، یک ذره ی گاما با انرژی بالا آزاد می شود. این فرایند هنگامی که هسته با بار زیاد از حالت بالاتر به حالت پایین تر حرکت می کند، رخ می دهد.
همان طور که گفته شد پدیده ی رادیواکتیویته در عناصر سنگین مانند اورانیوم مشاهده می شود و این دانشمندی فرانسوی به نام هنری بکرل بود که اولین بار فروپاشی عناصر رادیواکتیو را مشاهده کرد. نیمه عمر عنصر رادیواکتیو، زمان مورد نیاز برای فروپاشی یک عنصر به نیمی از مقدار اصلی آن می باشد.
رادیواکتیویته فرایندی است که در آن هسته های اتمی ناپایدار، ذرات زیراتمی منتشر می کنند.پس، نیمه عمر، دوره زمانی ای است که در طول آن نیمی از اتم های عنصری رادیواکتیو تحت فرایند هسته ای به یک عنصر سبک تر کاهش می یابد.
|
|
|
|
| نماد اعتماد الکترونیک | نشان ملی ثبت | گواهی شامد ارشاد |
© کلیه حقوق مادی و معنوی این وب سایت متعلق به داده پردازان هومان پویان می باشد.
