انرژی هسته ای و ریسک عمومی

در ایالات متحده، نیروگاه های هسته ای تجاری از اواخر دهه 1960 در حال فعالیت بوده اند. اگر سال های بهره برداری از نیروگاه ها را جمع کنید و بر تعداد آنها تقسیم کنید، متوجه می شوید که به طور متوسط هر کدام حدود 30 سال است در حال کار هستند که مجموعاً حدود 3000 سال تجربه کار با راکتورها می شود. هیچ مرگی به دلیل بهره برداری از یک نیروگاه هسته ای تجاری در ایالات متحده برای هیچ یک از مردم رخ نداده است. به این ترتیب ریسک امریکا از نظر تلفات انسانی در این رابطه، تا حد هیچ، پایین است.

با توجه به این که نیروگاه های هسته ای با شتاب تمام در حال کار هستند، آنها دارای سابقه ایمنی انرژی هسته ای قابل ستایشی هستند. فاکتور ظرفیت متوسط این نیروگاه ها بیش از 90٪ است. این بدان معناست که 99 نیروگاه در بیش از 90٪ از زمانشان تولید برق کاملی دارند.اگر این را با هر شکل دیگری از تولید انرژی مقایسه کنید، یک شکاف بزرگ مشاهده خواهد شد. ذغال سنگ یکی از پایه های اصلی تولید برق در امریکاست و فاکتور ظرفیت آن در حدود 65 درصد است. فاکتور ظرفیت گاز تقریباً همین قدر است. فاکتور ظرفیت باد در حدود 30٪ و انرژی خورشیدی در حدود 25٪ است.

در حالی که احتمال وقوع یک فاجعه هسته ای بسیار کم است، اما این تنها بخشی از محاسبه ریسک است. قسمت دیگر خطر، نتیجه آن است. جهان شاهد سه حادثه مهم تولید انرژی هسته ای بوده است: جزیره سه مایلی (Three Mile Island) در 1979، چرنوبیل در 1986 و فوکوشیما در 2011. از نظر دانش ما، جزیره سه مایلی، هرچند بسیار وحشتناک بود، اما هیچ عواقب سلامتی برای مردم در بر نداشت.

چرنوبیل یک فاجعه شدید بود که در آن مخزن راکتور - مکانی که سوخت هسته ای تولید گرما می کند - پاره شد و کند کننده گرافیتی نوترون ها در راکتور مشتعل شد و باعث آتش سوزی در فضای باز و انتشار زیاد مواد رادیواکتیو شد. این طرح راکتور هرگز مجوز فعالیت در دنیای غرب را نداشت زیرا فاقد مهار لازم بود.

اجماع علمی در مورد اثرات این فاجعه که توسط کمیته علمی ملل متحد در مورد اثرات تشعشعات اتمی (UNSCEAR) ایجاد شده است، 66 مورد مرگ و میر ناشی از سانحه، مسمومیت با اشعه حاد و مواردی از سرطان تیروئید را شناسایی کرده است. مرگ های اضافی ممکن است در طول زمان اتفاق بیفتد، زیرا درک علل مرگ یک فرآیند آماری است تا یک فرایند قطعی. علیرغم این که مقامات محلی برای ساعات زیادی به جوامع همسایه محل حادثه، هشدار ندادند، با توجه به این آمار، عواقب طولانی مدت سلامتی آن حادثه راکتور به طرز شگفت آوری ناچیز است.

انرژی هسته ای توانایی تأمین برق کشورهای فاقد منابع سوخت جایگزین، کمک به تثبیت آب و هوا با تولید برق بدون انتشار CO2، و جایگزینی سوخت هایی را دارد که منجر به آلودگی هوا می شوند.و سپس فوکوشیما دایچی بود. حداقل سه تا از راکتورها متحمل آسیب به هسته شدند و به طور بالقوه آسیب به رآکتور نیز وارد شد. تاکنون، هیچ مرگی به انتشار تابش در فوکوشیما نسبت داده نشده است، اما تخمین زده می شود 1600 نفر در نتیجه تخلیه جان خود را از دست داده باشند و به طور گسترده ای آلودگی زمین وجود داشته است.

بنابراین اگر با هم به این موارد نگاه کنید، در چرنوبیل، یک هسته راکتور آتش گرفت و رو به هوا باز شد. در فوکوشیما، سه راکتور در حین کار کامل قدرت خود را از دست داده و خسارات اساسی را متحمل شدند، و در نتیجه، این امر منجر به انتشار رادیواکتیویته قابل توجهی در یکی از پرجمعیت ترین کشورهای جهان شد.

این سانحه ها، عواقب جدی و پایداری به همراه داشت که قابل اغماض نیستند، اما عواقب، در حد آن چیزی نیست که در 50 سال گذشته در فیلم ها از آن ترسانده و بزرگ شده است. آن چه در این مدت در باره خطر عمومی آموخته ایم این است که کابوس های پیش بینی شده ناشی از حوادث هسته ای، حتی در تصادفات جدی، به سادگی، عملی نشده اند. و به طور همزمان، ما به عنوان یک جامعه، پذیرفته ایم که کنار بیاییم با - یا حداقل نگاهی به گونه ای دیگر داشته باشیم به - هزاران مرگ ناشی از ترافیک یا ذغال سنگ در هر سال که فقط در ایالات متحده حادث می شود.