به طور کلی، ایروژل با خشک کردن یک ژل، در محیط با دمای بالا ایجاد می شود. ابتدا ژل در یک محلول ایجاد می شود، و سپس مایع از طریق خشک شدن فوق بحرانی برداشته می شود، که این، مایع را به آرامی برای حفظ شکل ساختاری خارج می کند. سپس این جزء مایع با هوا جایگزین می شود. ایروژل برای اولین بار در سال 1931 توسط ساموئل استفن کیستلر ایجاد شد، و ایروژل های کربنی برای اولین بار در دهه 1980 معرفی شد.
اصطلاح ایروژل به یک ماده خاص اشاره نمی کند، بلکه به هندسه ای می پردازد که یک ماده می تواند به خود بگیرد - به همان شیوه ای که مجسمه را می توان از خاک رس، پلاستیک، پاپیه ماشه (papier-mâché که مخلوط چکش خواری است از کاغذ و چسب یا کاغذ، آرد و آب که وقتی خشک می شود سفت می شود) و غیره تهیه کرد، ایروژل ها را می توان از طیف گسترده ای از مواد، از جمله موارد زیر، ساخت:
کامپوزیت های ایروژل، به عنوان مثال ایروژل های تقویت شده با روکش های پلیمری یا ایروژل های تعبیه شده با نانوذرات مغناطیسی نیز به طور معمول آماده می شوند.
|
|
|
|
| نماد اعتماد الکترونیک | نشان ملی ثبت | گواهی شامد ارشاد |
© کلیه حقوق مادی و معنوی این وب سایت متعلق به داده پردازان هومان پویان می باشد.
