تفاوت بین انفجار و سوختن و سپس انفجار

انفجار شدید یک فرآیند احتراق مافوق صوت است در حالی که انفجار کند یک فرآیند احتراق زیر صوتی است. تقریباً همه موتورهایی که سوخت می سوزانند، برای آزاد کردن انرژی موجود در سوخت ها، از انفجار کند استفاده می کنند. در انفجار شدید، موج ضربه ای گاز را فشرده می کند که سپس با انتشار سریع گرما و افزایش ناگهانی فشار دنبال می شود.

در نظریه چاپمن - ژوگه، موج انفجار شامل یک موج ضربه ای و یک جبهه شعله است. با عبور جبهه موج از گاز، گاز فشرده شده و واکنش شیمیایی در قسمت عقب جبهه موج تکمیل می شود. نظریه دیگری که به نظریه Zeldovich-von Neumann-Doering (ZND) معروف است، از شیمی سرعت محدود برای توصیف مدل استفاده می کند.

در مدلZND، موج انفجار به عنوان یک موج ضربه ای و به دنبال آن یک جبهه عکس العمل به تصویر کشیده شده است، با منطقه القایی که این دو را از هم جدا می کند. در حقیقت، موج انفجار یک جبهه موج دو بعدی نیست، بلکه از موجک های کوچک تر تشکیل شده است، که ساختارهای سلولی به شکل الماس را در پشت خود ایجاد می کند.

یکی از عوامل مؤثر بر اجرای عملی PDE ها، مشکل در دستیابی به انفجارهای ثابت در محفظه احتراق، در طول لوله کوتاه است. شروع انفجار اغلب در مخلوط سوخت و هوا در لوله های کوتاه تر دشوار است و نیاز به افزودن مقدار زیادی انرژی دارد. یک روش مفیدتر، شروع یک احتراق انفجاری کُند و سپس هدایت واکنش به انفجار شدید با قرار دادن موانعی در مسیر است که باعث ایجاد اختلاط آشفته و همچنین سرعت بخشیدن به جریان می شود.

فرایند تسریع موج فشار به یک موج انفجار کُند به عنوان گذار از انفجار کند به انفجار شدید (Deflagration to Detonation Transition (DDT)) شناخته می شود. مؤثرترین جسم القا کنندهDDT، مارپیچ Shchelkin است که شبیه به یک فنر مارپیچ است. سایر دستگاه های DDT شامل صفحات دهانه و نازل های همگرا - واگرا هستند.