یک باتری گرانشی از ساختاری بسیار بلند با جرمی سنگین استفاده می کند. این سازه بلند را می توان در بالای سطح زمین، مانند یک ساختمان بلند یا برج، ساخت، یا یک سوراخ عمیق را می توان در سطح زمین تا عمق مشخص لازم برای مطابقت با مشخصات باتری حفر کرد.
توده ای با استفاده از سیستم قرقره ها به بالای برج یا بالای سوراخ برده می شود. برای بلند کردن جرم به انرژی نیاز است، اما این انرژی معمولاً انرژی مازادی است که در مواقعی که تولید انرژی بیشتر از تقاضاست از آن استفاده می شود. هنگامی که انرژی مازاد تمام می شود، جرم انداخته می شود تا از طریق ژنراتور برق تولید کند.
اثرات زیست محیطی
باتری های گرانشی طوری طراحی شده اند که با راه حل های انرژی تجدید پذیر که منابع آنها (نور خورشید، باد و غیره) اغلب متغیر بوده و لزوماً با تقاضا مطابقت ندارند، جفت و جور شوند. امید است که هزینه بلند مدت تری نسبت به باتری های شیمیایی داشته باشند، در حالی که مسائل زیست محیطی کمتری نسبت به سایر راه حل های سنتی ذخیره سازی مانند ذخیره سازی انرژی با پمپاژ آب دارند.
پیش بینی می شود که سیستم های باتری گرانشی بتوانند به سرعت در زمان اوج مصرف، انرژی را تأمین کنند که این ممکن است به آنها اجازه دهد مکمل نیروگاه های قله ای سوخت فسیلی یا جایگزین آنها شوند (نیروگاه های قله ای نیروگاه هایی هستند که فقط در هنگام اوج مصرف به کار گرفته می شوند). انتظار می رود سیستم های تک وزنه ای بتوانند در کمتر از یک ثانیه به تولید برق کامل برسند.
بنابراین پیاده سازی باتری های گرانشی در مقیاس بزرگ تر، نیاز به سوخت های فسیلی را کاهش می دهد و میزان انتشار CO2 را به میزان قابل توجهی کم می کند.باتری های گرانشی نسبت به باتری های لیتیوم - یون سازگارتر با محیط زیست هستند، زیرا باتری های لیتیوم - یون عمر کمتری دارند و در صورت نیاز به دور ریختن آنها مشکلاتی به وجود می آید.