کاربرد پلی الکترولیتها

ناخالصی های موجود در آب می توانند شامل مواد آلی طبیعی حل نشده و یا کلوئیدی به صورت نمک های حل نشده و مواد معلق مانند رس، سیلیکا، سلول های میکروبی یا جلبک ها شوند. برای جداسازی و رسوب دادن تمام مواد بالا به ترکیبات بسیار کارآمدی نیاز است.

این ترکیبات پلیمری با توجه به بار الکتریکی و جرم مولکولی بالایی که دارند، می توانند بهترین عملکرد را در لخته کردن این ناخالصی ها و رسوب دادن آنها ایفا کنند. از این رو اصلی ترین کاربرد پلی الکترولیت ها در تصفیه آب استفاده به عنوان فلوکولانت است.

مهم ترین مشخصه فلوکولانت های پلیمری جرم مولکولی آنهاست و در مورد پلی الکترولیت ها دانسیته بار نیز اهمیت می یابد. محدوده جرم های مولکولی از چند هزار تا ده ها میلیون است. دسته بندی بر اساس جرم مولکولی به سه دسته، کوچک تر از 105، بین 105 و 106 و بزرگ تر از 106 تقسیم می شوند و بر اساس بار به دو نوع غیریونی، کاتیونی و آنیونی تقسیم می شوند.

کاتیونی

این پلیمرها عموما و نه همیشه، دارای گروه های آمونیوم چهارتایی هستند که صرفنظر از pH دارای بار الکتریکی مثبت هستند و به عنوان پلیمرهای الکترولیتی قوی شناخته می شوند. پلیمرهای الکترولیتی ضعیف که در محیط اسیدی خاصیت کاتیونی پیدا می کنند نیز وجود دارند. برخی ترکیبات طبیعی و مشتقاتشان نیز مانند کیتوزان در تصفیه آب مورد استفاده قرار می گیرند.

برخی از PE های کاتیونی عبارتند از: پلی دیالیل دی متیل آمونیوم کلراید، اپی کلروهیدرین / پلیمرهای دی متیل آمین، پلی اکریل آمید های کاتیونی و پلیمرهای طبیعی مانند کیتوزان. معروفترین پلیمر این دسته پلی اکریل آمید کاتیونی است که به صورت گسترده ای در تصفیه آب کاربرد دارد.

پلی اکریل آمیدهای آنیونی (PAMs)

پلیمرهای کربوکسیلیک اسید دارای جرم مولکولی بالا که از پلی اکریل آمید مشتق شده اند، به صورت گسترده به عنوان عامل لخته کننده در آب و سایر فرآیندهای شیمیایی مورد استفاده قرار می گیرد.

پلیمرهای آنیونی طبیعی

بسیاری از پلی ساکاریدهای سولفاته در این دسته قرار می گیرند برخی از این مواد عبارتند از: هپارین، دکستران سولفات، mannan sulphate و chondroitin sulphate که البته بیشتر کاربرد پزشکی دارند. یکی از پلیمرهای طبیعی که برای تصفیه آب استفاده می شود، لیگنین سولفونات طبیعی است.