روغن های مبنا و کاربرد آن

گروه روغن های (H) پنسیلوانیا که پارافینی بودند و تغییرات گرانروی آنها با دما اندک بود. به طور قراردادی اندیس گرانروی این روغنها را 100 در نظر گرفتند.گروه روغنهای L ساحل خلیج که نفتنی بودند و تغییرات ویسکوزیته آنها با دما زیاد بود. اندیس ویسکوزیته این روغنها را نیز صفر قرار دادند.

دیویس و دین گرانروی این روغنهای پایه را در 100 و 210 درجه فارنهایت مشخص کرده و جدول زیر را تریتب داده اند که در آن D=L-H معرف اختلاف ویسکوزیته نمونه ای از روغن H و نمونه ای از روغن L در 100 درجه فارنهایت است در حالتی که ویسکوزیته هر دو روغن در 210 درجه فرانهایت یکسان باشد.

حال برای تعیین اندیس گرانروی روان کننده مورد نظر، ابتدا ویسکوزیته آن را در 100 و 210 درجه فارنهایت مشخص نموده به ترتیب با U و V نشان می دهند، سپس بین هریک از دو گروه روغن های پنسیلوانیا و ساحل خلیج، روغنی را انتخاب می کنند که در 210 درجه فارنهایت گرانروی آن برابر V باشد.

هرگاه ویسکوزیته این این دو روغن مبنا در 100 درجه فارنهایت برابر مقادیری چون H (روغن پنسلوانیا) و L (روغن خلیج) باشد.برای موتورهای اتومبیل و هواپیما، روغن هایی با اندیس گرانروی بالا توصیه می شوند، در حالی که برای موتورهای دیزلی نیازی به اندیس ویسکوزیته بالا نیست.

عملیات تصفیه می تواند اندیس ویسکوزیته روغن ها را تا نزدیکی 100 برساند ولی پالایشگرها از این مقدار هم فراتر رفته اند و با پالایش و افزودن مواد مخصوص به روغن های روان کننده، اندیس ویسکوزیته را به 140-150 رسانده اند.

روغنی که چنین اندیس بالایی داشته باشد، در همه فصول قابل استفاده است. چنین روغنی در دمای پایین یعنی هنگام راه اندازی موتور در سرما، سیال تر از روغن های زمستانی است و در دمای کار موتور در روزهای گرم نیز ویسکوزیته خود را بهتر از روغن های تابستانی حفظ می کند.