مونوکروماتورها از این جهت بسیار مهم اند که ناحیه محدودی از طیف که مورد نظر ما است را جدا می کنند.تابش مورد نظر که معمولاً خط رزونانس نشر شده عنصر مورد اندازه گیری است اجازه می یابد که از مسیر نور عبور کرده و به دتکتور برسد و این در حالی است که از رسیدن سایر طول موجهای تابشی به دتکتور جلوگیری به عمل می آید.
هرچه پهنای ناحیه جدا شده کمتر باشد حساسیت اندازه گیری افزایش می یابد که این امر باعث افزایش گزینش پذیری روش های جذبی و نشری و همچنین به دست آوردن یک رابطه خطی بین سیگنال و غلظت می شود. تکفامسازها به دو دسنه منشور و شبکه (توری، grating) وجود دارند.
دتکتور
آشکارساز رایج در روش جذب اتمی فتومولتی پلایر(لوله های فتو تکثیرکننده) است که در مواقعی که شدت تابش کم باشد می تواند بسیار مفید باشد. فوتون پس از برخورد با فتو کاتد اولیه موجب نشر الکترون به سمت صفحات فلزی که داینود نام دارند می شود.
پتانسیل هر داینود 90 ولت مثبت تر از داینود قبلی است.در هر برخورد الکترون به صفحات، تعداد بیشتری از الکترون ها از سطح آنها جدا می گردند به طوری که در نهایت تعداد زیادی از الکترونها به ازای یک الکترون اولیه به وجود می آید و باعث تولید جریان الکتریکی زیادی می شوند.این دتکتور دارای حساسیت بالا و زمان پاسخگویی کم می باشد و از معایب آن این است که نور شدید باعث از بین رفتن سطح داینودها می شود.