متخصصان با مشاهده ی نقاط ضعف روغن های مونوگرید برآن شدند تا محصولی انعطاف پذیرتر دربرابر دما تولید کنند. این امر با تغییر ساختار روغن موتور میسر شد و روغن هایی جدید که در چهار فصل سال کارآیی خود را از دست نمی دادند روی کار آمدند. این روغن ها که مورد توجه مردم و تولیدکنندگان قرار گرفتند از دو عدد گرانروی که با حرف W از هم جدا می شوند مشخص می گردند.
عدد اول نمایانگر میزان گرانروی در فصل گرم سال و دمای بالا است و عدد دوم بیانگر میزان گرانروی در فصل سرد و دمای پایین است که در مبحث استاندارد SAE اشاره ای به آن کردیم. صاحبان خودرو با وجود این روغن ها دیگر از تغییرات دمایی نگران نبودند؛ چراکه ساختار این محصول در دمای پایین، مانع از سخت شدن و افزایش گرانروی روغن شده و در دمای بالا دچار کاهش شدید گرانروی نمی شد.
برای روشن شدن این موضوع روغن موتوری با مشخصه 10W-40 را مورد بررسی قرار می دهیم. عدد 10 بیانگر حداقل گرانروی این محصول در فصل گرم سال و دمای بالا است و عدد 40 میزان حداکثر گرانروی آن در فصول سرد و دمای پایین را نشان می دهد. این محصول را می توان با روغن موتور دیگری با مشخصه ی 20W-50 نیز مقایسه کرد.
همان گونه که مشخص است روغن موتور دوم به دلیل برخورداری از عدد 20 در فصل گرما گرانروی بیشتری دارد و نسبت به روغن 10W-40 سفت تر است. بنابراین روغن موتور 20W-50 برای محیط هایی گرم تر مناسب است زیرا روغن بیش از حد شل نخواهد شد، این موضوع را می توان با مقایسه ی W 50 با W 40 هم دریافت.
روغن موتور 10W-40 در فصل سرد گرانروی برابر 40 خواهد داشت؛ درحالی که این میزان برای روغن دوم 50 بوده و نشان می دهد که روغن 20W-50 در سرما بیش از همتای خود سفت می شود؛ ازاین رو این روغن برای مکان هایی که زمستان های بسیار سردی ندارند مناسب تر است و در محیط هایی با سرمای شدید بهتر است از روغن موتور 10W-40 استفاده کرد.