بازیافت روغن سوخته

ممکن است تعجب آور باشد که تحت شرایط عادی، روغن را نمی توان به راحتی ازبین برد و تنها قابلیت آلوده پذیری دارد و به راحتی توسط حلال های دیگر آلوده می شود. این ویژگی باعث می شود قابلیت بالقوه برای جذب آلودگی داشته و نباید اجازه داد که وارد محیط زیست شود. تنها راه و بهترین گزینه بازیافت است به صورتی که به حالت اولیه برگردد و به توان از آن استفاده مجدد کرد.

برای تولید روغن موتور حداقل 8 نوع افزودنی اضافه می شود و این افزودنی ها پس از بازیافت به صورت قیر به دست می آید. در ایران تعداد کمی از شرکت ها از این آسفالت باقی مانده فرآیند استفاده می کنند و بیشتر شرکت ها تصفیه به دفن غیر اصولی می پردازند، که موجب آلوده کردن محیط زیست می گردد. اما ارزش این آسفالت زیاد است و می توان از آن به خوبی استفاده کرد و دارای ارزش اقتصادی بالایی است.

طی فرایند پالایش و به منظور حذف ناخالصی ها، آب از روغن گرفته شده و روغن تقطیر می شود و دوباره آب به آن اضافه می شود. محصول نهایی کاملاً شبیه روغن خالص است و باید با استاندارهای خاصی منطبق باشد. این روش، عمر منابع نفتی را بالا می برد و بهترین روش برای بازیافت روغن به شمار می رود. بازیافت روغن فواید اقتصادی دارد: بازیافت روغن ارزان تر از استحصال آن از نفت خام تمام می شود.

برای تولید حدود 3 لیتر روغن روان کننده، 159 لیتر نفت خام مصرف می شود در حالی که برای تولید همین میزان روان کننده فقط به 4 لیتر روغن سوخته نیاز است. بازیافت روغن سوخته نیاز به واردات نفت را کمتر می کند و هر چه روغن بیشتری بازیافت کنیم، نیاز به خرید نفت کمتری از منابع خارجی داریم. روغن سوخته بازیافت شده مطابق با استانداردهایی است که موسسه نفت خام آمریکا (API) وضع کرده است. ماندگاری و عملکرد آن درست مانند روغن خالص است، خودروسازان بزرگ هم روی آن مهر تایید زده اند.

یکی از بهترین گزینه هایی که برای کمک به محیط زیست دارید، خریداری روغن بازیافت شده است که زحمت کمی هم دارد. این کار هم به نفع محیط زیست و هم به نفع اقتصاد است و لازم نیست شما هم زیاد به زحمت بیافتد. صنعت بازیابی روغن دارای امتیازات ویژه ای است زیرا ماده اولیه آن در تمام کشورها داخلی است و با هزینه کم قسمتی از انبار روغن مصرفی را تامین می کند و این موضوع هنگام بروز حوادثی مانند جنگ درخور اهمیت است زیرا هنگام جنگ، سریعتر هدف حمله دشمن قرار می گیرند ولی کارخانجات بازیابی کننده نسبتاً کوچک ترند و پراکنده می باشند و هیدروکربور سبک تولید نمی کنند بنابراین کمتر آسیب پذیرند و می توانند به طور موقت روغن مورد نیاز ارتش و صنایع را تامین کنند.

بی مناسبت نیست بدانیم اولین واحد بازیابی ایتالیا در سال 1930 میلادی تأسیس شده و در 1940 مقررات سختی برای جمع آوری روغن کارکرده وضع کرده اند که مصرف آن در جهت بازیابی بود لذا صنعت بزرگی برای بازیابی در این کشور به وجود آمده است ( 12 کارخانه در سال 1980 مقدار 212400 تن روغن سوخته از کل 630000 تن روغن مصرفی را بازیابی کرده اند) فرانسه و آلمان نیز در این صنعت دارای تجربه و سابقه ای طولانی می باشند.