واردات پلی پروپیلن، صادرات پروپان

پروپان از مهم ترین محصولات بالادستی صنایع نفت و پتروشیمی است و به دلیل ارزش حرارتی و نیز محصولاتی که از آن مشتق می شود اهمیت بالایی در این صنعت دارد. در سال 2019 در دنیا حدود 170 میلیون تن پروپان تولید و مصرف شده است. تقریبا 30 درصد از این مقدار از مسیر پالایشگاه های نفت و مابقی از واحدهای بازیابی گاز طبیعی به دست آمده است. بر اساس پیش بینی ها نیز میزان تولید پروپان با رشدی حدود 2.7 درصدی تا سال 2022 به میزان 185 میلیون تن خواهد رسید.

یکی از دلایل رشد سریع مصرف پروپان را می توان ایجاد واحدهای PDH در صنعت پتروشیمی قلمداد کرد. فناوری PDH مربوط به سال های 1990 است؛ اما از سال 2011 به شدت استفاده از این روش رونق گرفت. دلیل روی آوردن به این تکنولوژی را می توان توان پایین فرآیندهای مرسوم در تامین تقاضای مصرفی پروپیلن دانست. در حال حاضر به ازای هر 1.2 تن پروپان از مسیر PDH، یک تن پروپیلن به دست می آید (بازدهی 85 درصد).

در کشور عزیزمان پروپان به صورت خالص و همچنین به صورت LPG که ترکیب پروپان و بوتان می باشد صادر می گردد. در هر فاز پارس جنوبی سالانه 500 هزار تن پروپان تولید می شود که متاسفانه به جای استفاده از آن به منظور تولید محصولات با ارزش افزوده بیشتر، پروپان تولیدی صادر می گردد. ایران در سال های 97 و 98 در حدود 5/3 میلیون تن پروپان صادر نموده است. کشورهای دیگر مانند چین با واردات پروپان اقدام به تولید پروپیلن می کنند.

اکنون می بایست این سوال را مطرح کرد که در منطقه ای که تمامی کشورها صادرکننده پروپان می باشند و همچنین سختی های بسیاری که در صادرات LPG وجود دارد آیا نمی توان از پروپان در صنعت پتروشیمی استفاده بیشتری کرد؟

آمار های جهانی نشان می دهد که شاخص ترین کشور در استفاده از پروپان و روش PDH در سال های اخیر آمریکاست. این نمایانگر اهمیت این روش در تامین پروپیلن و پلی پروپیلن است. شرکت ملی پتروشیمی ایران نیز می بایست از حجم پروپان تولید شده در ایران و کشور های هم جوار بهره برداری نموده و تولید پروپیلن با استفاده از روش PDH را جزء طرح های پیشران خود قرار دهد. لازم به توضیح است که با مقدار هزینه سرمایه گذاری جهت تولید پروپیلن از گاز طبیعی و متانول می توان تأسیسات PDH با ظرفیت دو برابر پروپیلن تأسیس نمود.