سوپرجاذب ها در بتن

توسعه بتن هایی با کارآیی بالا (High Performance Concrete) توسعه به سزایی در صنعت بتن به شمار می رود. در آغاز توجه به قابلیت افزایش استحکام بتن مورد توجه بود، اما امروزه HPC به عنوان بتنی با خواص متفاوت که برای کاربردهای متعددی مفید است، در نظر گرفته می شود. استفاده صنعتی از HPC نشان می دهد که انقباض بر اثر خشک شدن دلیل اصلی شکل گرفتن ترک ها است.

راه حل مناسب برای رفع این معضل استفاده از ذرات پلیمرهای سوپرجاذب در ترکیبات بتنی می باشد. این عمل موجب قرار گرفتن ذرات هیدروژل متورم در داخل بتن تازه می شود که از انقباض بتن بر اثر خشک شدن جلوگیری می کند.

جذب آب بر اثر افزودن سوپرجاذب های پلیمری به بتن اثر قوی بر تغییر فرم نیز دارد به طوری که افزایش درصد سوپرجاذب باعث کاهش موفقیت آمیز و حتی در برخی موارد سبب انبساط نیز می شود. همچنین افزودن سوپرجاذب پلیمری به بتن در حذف ازدیاد تنش در ملاط اثر موثری دارد.

رطوبت زدایی از زغال سنگ

آب یک ماده لازم در اغلب فرآیندهای تهیه زغال سنگ است، اما مقدار اضافی آن در محصول نهایی اثراتی منفی از جمله افزایش هزینه های فرآوری و حمل و نقل و همچنین یخ زدگی زغال در آب و هوای سرد را به دنبال دارد. خشک کردن حرارتی، تنها روش کاملاً توسعه یافته است که در حال حاضر برای به دست آوردن زغال سنگ مورد استفاده قرار می گیرد.

هزینه های عملیاتی و آلودگی محیطی سبب شده است که این فرآیند در برخی از کشورها ممنوع شود. لذا تحقیقات به سمت فن آوری های جایگزین برای آب زدایی از زغال سنگ جهت یافته است. مطالعاتی درباره امکان سنجی روش هایی نظیر خشک کردن با استفاده از مایکروویو و بخار به کمک فیلتراسیون خلا انجام شده است.

رطوبت زدایی از زغال سنگ

استفاده از پلیمر های سوپرجاذب به منظور آب زدایی از ذرات دوده (زغال) دارای مزایای بسیاری از جمله ارزان تر بودن فرآیند نسبت به سایر روش های جایگزین می باشد. پودر زغال که رطوبت زیادی دارد با سوپرجاذب خشک مخلوط می شود تا سوپرجاذب، آب را از سطوح ذرات زغال بیرون کشیده و جذب خود کند. پلیمر با جذب آب متورم می شود و سپس سوپرجاذب متورم از ذرات ریز و خشک شده زغال به وسیله فرآیند دانه بندی متداول جدا می شود. سپس پلیمر متورم با آزادسازی آب احیا شده و مجدد در فرآیند مذکور قابل استفاده است.